1. Prefacja o Najświętszej Eucharystii

Oficjalny polski przekład: „On sam jako prawdziwy i wieczny Kapłan, ustanawiając obrzęd wiekuistej Ofiary, pierwszy się Tobie oddał w zbawczej Ofierze i nam polecił ją składać na swoją pamiątkę. Jego Ciało za nas wydane umacnia nas, gdy je spożywamy, a Krew za nas wylana, obmywa nas, gdy ją pijemy”.

Oryginał łaciński: „Qui, verus aeternusque Sacerdos, formam sacrificii perennis instituens, hostiam tibi se primus obtulit salutarem, et nos, in sui memoriam, praecepit offerre. Cuius carnem pro nobis immolatam dum sumimus, roboramur, et fusum pro nobis sanguinem dum potamus, abluimur”.

Pochodzenie: Bezpośrednim źródłem jest prefacja Mszy Wieczerzy Pańskiej w Mszale paryskim z 1738 r. Mszał paryski to jeden z tzw. neogallikańskich Mszałów francuskich epoki potrydenckiej. Część diecezji francuskich w ogóle nie przyjęła u siebie Mszału Piusa V, a część (m.in. Paryż) najpierw przyjęła, a potem powróciła do swoich mszałów diecezjalnych.

Prefacja Mszału paryskiego brzmi tak:

„[Per Christum] verum aeternumque Pontificem, et solum sine peccati macula sacerdotem: qui in novissima Cena formam sacrificii perennis instituens, hostiam se tibi primum obtulit, et primus docuit offerri, et cuius carne pro nobis immolata dum pascimur, roboramur, et fuso sanguine dum potamus, abluimur”.

„[Przez Chrystusa] prawdziwego i wiecznego Arcykapłana i jedynego kapłana bez zmazy grzechu, który na Ostatniej Wieczerzy ustanawiając formę wiecznej ofiary, pierwszy się Tobie ofiarował i pierwszy nauczył składać w ofierze, i którego Ciałem za nas ofiarowanym, umacniamy się, gdy je spożywamy i przelaną Krwią obmywamy się, gdy ją pijemy”.

Gdy chodzi z kolei o źródła prefacji Mszału paryskiego:
– „verum aeternumque Pontificem, et solum sine peccati macula sacerdotem” – prefacja 7. Niedzieli po Pięćdziesiątnicy w Suplemencie św. Beendykta z Aniane do papieskiego Sakramentarza gregoriańskiego (ok. 810/815 r.) – Sp 1634, zaczerpnięte z kolei być może z prefacji na Narodzenie Pańskie w Sakramentarzu leoniańskim (= Sakramentarz z Werony, ok. 560/590 r.) – Ve 1250;
– „formam sacrificii perennis instituens, hostiam se tibi primum obtulit, et primus docuit offerri” – ambrozjański Sakramentarz  z Bergamo (IX w.) – modlitwa Communicantes w Wielki Czwartek – Berg 489;
– „cuius carne pro nobis immolata dum pascimur, roboramur, et fuso sanguine dum potamus, abluimur” – z prefacji wtorku I tygodnia Wielkiego Postu w rzymsko-frankijskim Sakramentarzu z Gellone (ok. 790/800 r.) – Gel 315, przejęte z kolei sakramentarzy galijskich: Missale gothicum (ok. 690/710 r.) – immolatio missae (odpowiednik prefacji) początku Wielkiego Postu – Go 162 i Mszał z Bobbio (ok. 700 r.), – contestatio (odpowiednik prefacji) pierwszego formularza mszalnego Wielkiego Postu – Bo 141.