wtorek, środa, czwartek

Fundacja Awangarda zaprosiła mnie na warsztaty ceramiczne do Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, żeby razem z podopiecznymi, osobami upośledzonymi umysłowo polepić conieco. Tematem wymarzonym przez panią Prezes Fundacji były ptaki. Wiele z osób uczestniczących w zajęciach po raz pierwszy miało w swoich rękach glinę. Materiał niegrzeczny. Trudno nad nim zapanować od razu. Gdy zbyt długo trzymasz w palcach, wysycha od ciepłoty ciała, ale gdy niedość starannie kleisz – forma rozpada się albo nawet nie jest nią.

Jako rasowy dzikus i samotnik, miałam nadzieję na trochę czasu dla siebie, żeby polepić. W mniejszej pracowni, w której były do dyspozycji miejsca siedzące dla tych, co chcą lepić formy mniejsze typu koraliki, zebrała się garstka osób. Wiktoria, Klaudiusz, Krzysztof, Baśka, Ela i ja. Popołudniami dołączało więcej osób, gdyż większą pracownię zamykano. Nie patrząc na nikogo lepiłam swoje. Sześć wazonów-tykw, z których da się zrobić ptaki, miska. Wiktoria, która lubi mówić do siebie, porzuciła koraliki, żeby sklejać miskę. Niebardzo jej szło na początku, ale nie zrażała się. Powtarzała uroczo: "do wieczora się nauczę, kiedyś się nauczę, pewnie!" No i nauczyła się. Potem lepiłam kafle z ptakami-płaskorzeźbami. Ta forma okazała się bardziej atrakcyjna dla naszych podopiecznych. Ile można robić koraliki? Zmiłujcie się państwo! Dziewczyny chętnie zaczęły formować kwadraty i zdobić je wyobrażeniami ptaków zamkniętych w płaszczyźnie kafla.

Zachęciłam też całkiem zdrową Baśkę, opiekunkę, żeby zrobiła coś więcej niż te koraliki. Zrobiła.

Cieszę się.

I cieszę się z każdego uśmiechu, okrzyku radości u innych.

Ania jeszcze przy koralikach

Wiktoria i jej pierwsza miska

Był też niesamowity Radek chełpiący się swoim malarstwem, że on nie jest Picasso, ale prawie. "Maluję obrazy ze snów, z serca i z duszy"… tak mi powiedział!