wielka wiara małego człowieka

Chyba już się lubimy. Poprosiłam znów o ozdobienie mojego śpiewniczka i dostałam.

Śpiewniczki do druku przygotowywałam ja. Miałam na to bardzo niewiele czasu. Dwie, trzy godziny, to jest niewiele. Zrobione pośpiesznie, wręcz nerwowo, tak pięknie uzupełnione przez chłopca. Tak się stało, że ktoś zapomniał odpowiednio wcześniej przygotować je dobrze. Wielki pośpiech w projektowaniu może skutkować jedynie jako-taką poprawnością. Miałam zamiar w ogóle nie pamiętać o tej pracy. Wykonana bez należytego pietyzmu, tylko tak, aby było czytelnie. Ale smyk nie pozwolił mi na to. Udekorował. Od serca. Od siebie.

W czasie kazania, malec zasnął. Nie wiem jak ma na imię. Może będzie świętym. Dla mnie takie spotkania są wielkim darem. Świadectwa tak gorliwe jak u tego dzieciaka poruszają mnie tak samo, jak odnowienie przyrzeczeń Chrztu Świętego.

W czasie obrzędu odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych śpiewaliśmy:

Wody Jordanu weselcie się!
Nasz Zbawiciel przychodzi!
Woda Życia, Zdrój na pustyni.

I jakkolwiek dociera do mnie znaczenie wyrzekania się zła i Szatana, Jezus, Woda Życia, Zdrój na pustyni. Pustyni mojej głowy i błądzącego serca. Zmartwychwstały jest Zdrojem Wody Życia. Nawodni moje życie i wysiłki, użyźni je. Użyźni, to jest: doda życia. Nie będę łaknąć. Taka jest moja wiara.