ś.p. ks. Tadeusz Mierzwiński MIC (1935-2020) – in memoriam

Z ks. Tadeuszem zetknąłem się po raz pierwszy w lipcu 1985 w Stoczku Klasztornym na Warmii, gdzie przechodziłem wraz z innymi pierwszy etap mariańskiej formacji, czyli postulat. Ks. Tadeusz w tamtym czasie był proboszczem na warszawskich Stegnach (i był nim jeszcze bardzo długo) i przyjechał do Stoczka w ramach obchodów swego jubileuszu 25 lat kapłaństwa. Stoczek był miejscem jego pracy w latach 1966-1968, a ks. Tadeusz w roku jubileuszowym przyjeżdżał odprawiać dziękczynne msze we wszystkich miejscach w których wcześniej pracował (Głuchołazy, Stoczek, Elbląg). Pamiętam, że w niedzielę przewodniczył mszy św. w kościele parafialnym, na której też byliśmy jako postulanci, potem były życzenia w refektarzu. Jakoś zostało mi to w pamięci, mimo że nie wydarzyło się przy tej okazji nic fajerwerkowego, został mi w pamięci obraz ks. Tadeusza przy stoczkowskim ołtarzu. Sam byłem wtedy mariańskim żółtodziobem, pełnym rozterek i wahań, toteż marianin obchodzący jubileusz 25 lat od święceń, co mi się wtedy wydawało ogromnie dużo, był dla mnie ważnym świadkiem. Tamten epizod miał dla mnie znaczenie.

Od jesieni 2005 spotykaliśmy się bardzo często, bo ks. Tadeusz został wtedy przeniesiony ze Stegien do Skórca, gdzie był już do końca życia, a ja od 2001 przyjeżdżam do Skórca co 2 tygodnie, często z noclegiem, bo mam posługę w mariańskim nowicjacie (spowiedź i wykłady). Bardzo życzliwy, często witał mnie pytaniem „No i co tam słychać w wielkim świecie?„, lubił mnie zagadywać na różne tematy liturgiczne, z czego powstał kiedyś wpis blogowy O liturgicznej prowizorce (3 maja 2012), to on był tym współbratem inicjującym rozmowę o rozpoczynaniu Wigilii Paschalnej. Częściowo jego dotyczył też inny mój wpis pt. Nieoczekiwany komplement czyli podróże kształcą z 18 września 2016, bo to o marianach ze Skórca dawała dobre świadectwo wspomniana w tym wpisie dziewczyna, czyli również o nim.

Jeszcze jedno świadectwo, z czasów gdy ks. Tadeusz był proboszczem na Stegnach. Nie pamiętam już w którym to było roku, kiedy prezbiterzy i katechiści z Drogi Neokatechumenalnej biorący udział w dużej międzynarodowej konwiwencji byli losowo rozsyłani po dwóch do różnych miast Europy, aby przez pewien czas (chyba 10 dni albo 2 tygodnie) iść i głosić Ewangelię, bez pieniędzy i bez żadnych zabezpieczeń. Dwaj wylosowani do Warszawy przyszli również na Stegny, gdzie ks. Tadeusz, sam wobec Drogi Neokatechumenalnej nastawiony z dystansem, przyjął ich, słuchał, rozmawiał i podjął obiadem. Jak to powiedział nasz Pan? „Ktokolwiek poda wam kubek wody do picia dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody” (Mk 9,41). Ks. Tadeusz podał wysłannikom Chrystusa nie tylko kubek wody, ale cały obiad.

W październiku zmarł w Skórcu inny senior, ks. Stanisław Chryc MIC (1930-2020), też bardzo barwna postać. Nie byłem od tamtego czasu w Skórcu, z powodów epidemicznych zawiesiłem na razie swoje jazdy tam, ale kiedy je wznowię, dziwnie pusto będzie bez nich obu. Klasztor skórzecki wprawdzie tętni życiem, są nowicjusze, jest ekipa fajnych współbraci, ale ks. Tadeusza i ks. Stanisława będzie brakowało.

Spoczywajcie w Panu, bracia!