„Kościół uznaje śpiew gregoriański za własny śpiew liturgii rzymskiej. Dlatego w liturgii powinien zajmować on pierwsze miejsce wśród innych równorzędnych rodzajów śpiewu” (Konstytucja o liturgiiSoboru Watykańskiego II, 116). Ta myśl Ojców Soborowych została doprecyzowana w instrukcji Musicam sacram, gdzie powtórzono postulat kultywowania śpiewu gregoriańskiego, ale jednocześnie zalecono, by wykonywany był nie tylko przez profesjonalny zespół wokalny, ale przez całe zgromadzenie liturgiczne: „Nie ma nic podnioślejszego i milszego w nabożeństwach liturgicznych nad zgromadzenie wiernych, które wspólnie w pieśni wyraża swoją wiarę i pobożność.

Dlatego też należy z całą gorliwością doprowadzić lud do czynnego udziału, przejawiającego się w śpiewie, a czynić to należy jak następuje: a) Udział ten musi obejmować przede wszystkim aklamacje, odpowiedzi na pozdrowienia kapłana czy asysty i odpowiedzi w modlitwach litanijnych, prócz tego antyfony i psalmy, jak również wersety responsoryjne, hymny i kantyki (…)” (MS 16). Polscy biskupi przypominają te zasady w ostatnim dokumencie KEP na temat muzyki liturgicznej z 2017, wskazując, że antyfony mszalne są wzorcowym repertuarem zwłaszcza jako śpiewy na wejście oraz komunię (KEP, Instr. o muzyce 18, 20).

Jak to zrobić w praktyce? Oficjalne księgi liturgiczne odnowionej liturgii rzymskiej, jak Graduale Romanum czy Graduale Simplex, oferują bogactwo materiału, który jednak często okazuje się zbyt wymagający dla zwyczajnego zgromadzenia liturgicznego, zarówno z racji na złożoność melodyczną (melizmaty), jak też na barierę językową – o powszechnej znajomości podstaw łaciny możemy dzisiaj jedynie marzyć…

Nasz projekt jest adaptacją pracy amerykańskiego kantora, Adama Bartletta, który w 2011 wydał Simple English Propers, dostępne dzisiaj darmowo na stronie Stowarzyszenia Katolickich Muzyków Ameryki (CCMA) na zasadach licencji Creative Commons. Autor wykorzystuje oryginalne tony (modi) antyfon z Graduale Romanum, które upraszcza i grupuje w 24 wzory melodyczne. Efektem jest zarówno historyczna i estetyczna ciągłość ze źródłem, jakim jest graduał, jak też prostota i dostępność propriów dla standardowego zgromadzenia liturgicznego w Polsce. Przy adaptacji na język polski użyte zostały tłumaczenia z mszału rzymskiego oraz brewiarza, zaś w przypadku rozbieżności tekstu polskiej antyfony na komunię i łacińskiego oryginału z graduału autor adaptacji dokonuje tłumaczenia własnego z łaciny w oparciu o istniejące liturgiczne tłumaczenia danego fragmentu biblijnego.

Poniżej można pobrać pliki pdf z zapisem neumatycznym i odsłuchać propozycji wykonania.

Introit

Pobierz plik teraz

Communio

Pobierz plik teraz