Mój VI blogowy Ewangeliczny Country Piknik (cz. II)

Drugą część pikniku otworzy młody piosenkarz country Lawson Bates (ur. 1992) piosenką Where Is God (Gdzie jest Bóg). Jest to w swoim przesłaniu piosenka bardzo podobna do tej, którą Lawson śpiewał u mnie na pikniku przed paroma laty („God On The Mountain”). Miłujący Bóg jest obecny w każdej sytuacji naszego życia, nie tylko tej radosnej i przyjemnej, ale także w tym co trudne i w cierpieniu. Bóg jest na szczycie mojej góry oraz na dnie mojej doliny. Całe nasze życie jest w Bożej obecności. Autorką piosenki jest zmarła niedawno Kyla Rowland (1945-2022), autorka piosenek i ewangelizatorka:

Where Is God – YouTube

Kyla Rowland mawiała: „Kiedy nie masz ochoty modlić się, módl się. Kiedy myślisz, że nie dajesz rady, módl się”.

A co do Lawsona Batesa, pochodzi on z głęboko wierzącej ewangelikalnej bardzo licznej rodziny, jest czwartym z dziewiętnaściorga dzieci swych rodziców. Rok temu ożenił się z Tiffany Espenssen. Tiffany jest z pochodzenia Chinką, porzuconą po urodzeniu przez swych chińskich rodziców i adoptowaną przez amerykańską rodzinę z Kalifornii. Jest to rodzina chrześcijańska, Tiffany została wychowana w wierze i jest chrześcijanką. Niech Bóg błogosławi obojgu na nowej drodze życia!

(Trochę jako dygresja, Lawson i Tiffany jesienią 2021 nagrali razem piosenkę Lawsona Crazy Love (Szalona miłość), która powstała z okazji ślubu którejś z jego wielu młodszych sióstr, videoclip został zrealizowany w Italii: w plenerach Toskanii, we Florencji i w Rzymie, na końcu videoclipu została uwieczniona scena oświadczyn: Lawson Bates – Crazy Love (Official Video) ft. Tiffany Espensen – YouTube)

Kolejny zespół nie potrzebuje żadnej specjalnej zapowiedzi i prezentacji, bo już nieraz śpiewał na moich piknikach. Przed nami The Petersens, przesympatyczny rodzinny zespół z Branson, Missouri. Piosenka I Know Who Holds Tomorrow (Wiem, kto trzyma w ręku jutro), mówiąca o ufności w Jezusie. Autorem jest Ira F. Staphlill (1914-1993), ewangelizator i autor utworów gospel, pochodzący z New Mexico. „I Know Who Holds Tomorrow” mówi o tym, że jedyną pewną rzeczą co do jutra jest to, że Jezus trzyma je w swym ręku i ta pewność ucisza nasze lęki. Główną wokalistką jest grająca na skrzypcach liderka zespołu Katie Petersen, w refrenach towarzyszą jej brat Matthew i siostra Ellen Petersen-Haygood:

I Know Who Holds Tomorrow – The Petersens (LIVE) – YouTube

To nagranie zostało zrealizowane 3 lata temu, w czasie największych obostrzeń pandemicznych. Właśnie wtedy było szczególnie ważne przypomnieć, w czyich rękach są naprawdę nasze losy.

Teraz w wykonaniu The Petersens drugi bardzo ciekawy utwór. Be Thou My Vision (Ty bądź moją wizją), staroirlandzki wielbiący hymn, prawdopodobnie z VIII wieku. W początkach XX wieku został przetłumaczony na angielski i dodano mu obecną melodię. Hymn jest przepiękną modlitwą, w której Bóg jest wysławiany jako Ten, który jest wszystkim: najwyższym Dobrem, moim światłem, mądrością, słowem, tarczą i mieczem w bitwie, miejscem schronienia i wieżą warowną, mocą mej mocy i moim dziedzictwem teraz i na zawsze. Zwrotki śpiewają kolejno: Katie, Julianne, Ellen i ostatnią razem:

Be Thou My Vision – The Petersens (LIVE) – YouTube

Żegnamy się z Petersenami, ale na pewno nieraz ich jeszcze zaproszę na moje pikniki. Na koniec ich występu wiadomość, którą podzielili się niedawno na swoim kanale youtube: Ellen, która od paru lat jest szczęśliwą mężatką (dwa lata temu śpiewała na moim pikniku w duecie z mężem Michaelem), jest przy nadziei, dzieciątko ma się narodzić jesienią. God bless!

Teraz kolejny debiut i kolejny bardzo ciekawy i sympatyczny zespół rodzinny. The Brandenberger Family, rodzina amiszów śpiewająca bluegrass! W ich wykonaniu piosenka Endless Day (Niekończący się dzień), piosenka o radosnej perspektywie nieba. Wstyd powiedzieć, ale nie udało mi się nigdzie znaleźć informacji o autorze i czasie powstania piosenki:

Endless Day, Gospel Music Videos from The Brandenberger Family featuring Bluegrass harmonies – YouTube

Liderem zespołu jest główny wokalista Victor Brandenberger. Dwaj inni gitarzyści to  przyjaciele rodziny, a pozostała czwórka to, jeśli się nie mylę, dzieci Victora: Angela (skrzypce), Bethany (mandolina), Melanie (gitara-dobro) i Alex (bas). Jeśli wierzyć informacjom z internetu, jest to rodzina amiszów wykluczona przez swoją społeczność za zbyt światowy styl życia. No niewątpliwie granie bluegrassu i nagrywanie w internecie wykracza poza bardzo surowe standardy amiszów (a grają nie tylko gospel, ale także piosenki czysto świeckie), ale dla mnie to nie jest przeszkoda, reguły amiszów mnie nie wiążą.

Teraz kolejny utwór, i to dopiero gratka: bluegrass po niemiecku! Wo Ist Jesus Mein Verlangen (Gdzie jest Jezus, moje pragnienie), utwór z XVII wieku. Pamiętajmy, że amisze wywodzą się z niemieckojęzycznej Szwajcarii i że w niektórych najbardziej konserwatywnych wspólnotach amiszów w USA język niemiecki pozostaje językiem obrzędowym. W tym utworze wykonawcami są tylko Victor z dziećmi, tym razem na basie gra Melanie, a Alex na banjo:

Wo Ist Jesus Mein Verlangen Gospel Music Videos from The Brandenberger Family – YouTube

Na YT znalazłem mnóstwo bardzo życzliwych komentarzy pod tym utworem, jakiś Niemiec napisał, że bardzo mu się podoba ich wymowa, którą określił jako holenderską. A propos tej bluegrassowej aranżacji starego niemieckiego hymnu, standardem bluegrassu jest także instrumentalny utwór „Under The Double Eagle” (Pod podwójnym orłem), przerobiony z austriackiego marsza wojskowego „Unter dem doppeladler” Josefa Franza Wagnera. Na festiwalu polskiej piosenki w Opolu w 1981 roku zespół „Babsztyl” śpiewał w quasi-bluegrassowej aranżacji „W siną dal”. A wiosną 1984 roku jak byłem na festiwalu muzyki country w warszawskim klubie „Stodoła”, zachwycił mnie zespół „Country Road” (wg mnie najlepszy ówczesny country’owy zespół w Polsce), który przerobił na bluegrass dwa utwory Beatlesów („A Hard Day’s Night” i „Nowhere Man”) oraz „Dom Wschodzącego Słońca”. Można? Można.

Żegnamy Brandenbergerów, ale chętnie ich zaproszę ponownie przy okazji kolejnych pikników.  Teraz stały gość moich pikników Buddy Greene w piosence I Don’t Belong (Nie przynależę), znanej także pod tytułem Sojourner’s Song (Pieśń gościa). Kompozycja własna Buddy’ego do słów Glorii Gaither. Utwór trudno zaliczyć ściśle do muzyki country, ale do southern gospel na pewno. Piosenka jest rozwinięciem słów świętego Pawła o tym, że nasza ojczyzna jest w niebie (Flp 3, 20) oraz słów z Listu do Hebrajczyków o tym, że człowiek wiary jest na ziemi gościem i pielgrzymem (Hbr 11, 13). Naszym powołaniem jest żyć w tym świecie, ale nie być z tego świata. Jesteśmy gośćmi i pielgrzymami w świecie, w którym ludzie sprzedają swoją duszę i w którym rządzi przemoc, uderzająca szczególnie w słabszych. Do tego świata nie przynależymy, tylko do tego, który woła do nas z góry, a którego dźwięki możemy wychwycić, świat, w którym króluje pokój, a prawem jest miłość, w którym grzesznik taki jak ja doznaje przemiany. Nagranie live z programu „Gaither Homecoming” z dodanymi obrazami ilustrującymi słowa piosenki i z wyświetlanym na bieżąco tekstem:

I Don’t Belong (Sojourner’s Song) (Lyric Video / Live At Studio A, Nashville, TN 2003) – YouTube

I już pomału zmierzając do końca, ale pozostając w klimacie spotkania „Gaither Homecoming”. Close To Thee (Blisko Ciebie), XIX-wieczny hymn o treści eschatologicznej, autorką jest Frances J. Crosby (1820-1915), niewidoma autorka mnóstwa pieśni chrześcijańskich i patriotycznych. Wykonanie wspólne przez uczestników „Gaither Homecoming”, nazwiska śpiewających drugą i trzecią zwrotkę są na bieżąco wyświetlone. Wśród uczestników cała plejada tych, którzy już się przewinęli przez moje poprzednie pikniki. Oczywiście widać animującego spotkanie gospodarza Billa Gaithera i dostojnie jak matrona siedzącą w fotelu Glorię Gaither (dobrze widoczna m.in. w 0:35, 1:05 i 4:16 nagrania):

Gaither Vocal Band – Close To Thee (Live) – YouTube

***

No i obowiązkowo, wzorem lat ubiegłych, musi być bonus. Niech nam więc już na sam koniec zaśpiewa sam Bill Gaither. Jeśli jego żonę Glorię przed chwilą nazwałem „matroną”, to do Billa pasuje mi określenie „patriarcha”. On naprawdę jest takim patriarchą współczesnej amerykańskiej muzyki gospel. Jest też wspaniałym wokalistą, a na spotkaniach „Gaither Homecoming” sam śpiewa bardzo mało, wystawia i promuje przede wszystkim innych.

Przed nami Bill Gaither w skomponowanej przez siebie do słów Glorii bardzo pięknej piosence You Might Forget The Singer, But You Won’t Forget The Song (Możesz zapomnieć kto śpiewa, ale nie zapomnisz pieśni). Bo śpiewający przychodzą i odchodzą, a pieśń pozostaje. I to właśnie pieśni nie można zapomnieć. Nasz czas jest ograniczony, śpiewamy, a potem przekazujemy pieśń innym, dzieci dorastają i one po nas ją podejmują. Pieśń miłości, wolności i prawdy, która nie zostanie zapomniana, choć o nas kiedyś zapomną:

You Might Forget The Singer (But You Won’t Forget The Song) (Live At Gaither Studios, A… – YouTube

O tak, chce się razem z Billem zawołać na koniec „Oh, so good! So good!”

Kończymy tegoroczny piknik, ale, jeśli tylko Pan pozwoli i będziemy żyli (Jk 4, 15), do zobaczenia za rok!