Antyfona na wejście

Wszystko, co na nas dopuściłeś, Panie, * spotkało nas według sprawiedliwego wyroku, * bo zgrzeszyliśmy przeciw Tobie * i nie strzegliśmy Twoich przykazań. * Lecz zechciej wsławiać swe imię * i postąp z nami według wielkiego miłosierdzia swego.

II Czytanie – 1 Tm 6, 11-16 (Zachować przykazanie nieskalane aż do przyjścia Chrystusa)

Ty, o człowiecze Boży, podążaj za sprawiedliwością, pobożnością, wiarą, miłością, wytrwałością, łagodnością. Walcz w dobrych zawodach o wiarę, zdobywaj życie wieczne: do niego zostałeś powołany i o nim złożyłeś dobre wyznanie wobec wielu świadków.

Werset przed Ewangelią

Jezus Chrystus, będąc bogatym, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić..

Ewangelia – Łk 16, 19-31 (Przypowieść o Łazarzu i bogaczu)

Jezus powiedział do faryzeuszów: «Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. A także psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza, aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”. Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A ponadto między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd nie przedostają się do nas”.

Modlitwa nad darami

Miłosierny Boże, przyjmij z upodobaniem naszą Ofiarę * i spraw, aby przez nią otwarło się dla nas źródło wszelkiego błogosławieństwa.

Antyfona na Komunię

Po tym poznaliśmy miłość Bożą, * że Jezus oddał za nas życie swoje. * My także winniśmy oddać życie za braci.

 KOMENTARZ

W kolekcie słyszymy, że największym dziełem wszechmocy Boga jest Jego litość i przebaczenie. Ludzkość zraniona grzechem od zarania dziejów zmaga się ze skutkami odwrócenia się od Boga, i niewłaściwego wykorzystania daru wolności – człowiek zgrzeszył przeciw Bogu i nie strzegł Jego przykazań. Widzimy konflikty, wojny, brak jedności, cierpienie spowodowane nienawiścią i egoizmem. Historia grzechu pierwszych ludzi opisana w Księdze Rodzaju powtarza się wciąż na nowo w indywidualnej historii każdego z nas. Człowiek nie został jednak przez Boga przeznaczony na śmierć, lecz powołany do życia wiecznego. Dar życia został nam przywrócony w Chrystusie, który będąc bogatym dla nas stał się ubogim, by nas ubogacić swoim ubóstwem. Teraz stoimy przed Bogiem z pustymi rękami i wszystko, co mamy możemy Mu oddać tylko przez ową jedyną prawdziwą Ofiarę. Łącząc się z Chrystusem, stajemy się do Niego podobni – to my możemy teraz oddawać życie za braci i jakby „stawać się Chrystusem” dla nich.

Rozważając fragment dzisiejszej Ewangelii, możemy spróbować stawić się w roli żebraka pokrytego wrzodami, któremu wszystkiego brakuje, ale który właśnie dlatego jest otwarty na Boże przebaczenie i nowe życie. Możemy się też zastanowić nad tym, czy nie zachowujemy się czasami jak bogacz, który nie zwraca uwagi na ludzi stojących u bramy jego pałacu i proszących o jego troskę i uwagę.

WSKAZÓWKI DO REFLEKSJI

– Jak rozumiem stwierdzenie, że Bóg swoją wszechmoc najpełniej okazuje przez litość i przebaczenie? Czy doświadczam tego w swoim życiu?

– Jakiego braku doświadczam, kiedy staję przed Bogiem? Czy potrafię spojrzeć na siebie jako na „żebraka”, który potrzebuje Bożej miłości, Bożego przebaczenia?

– Jak patrzę na swoich najbliższych, na ludzi w moim otoczeniu? Czy dostrzegam ich potrzeby? Czy przychodzę im z pomocą wtedy, kiedy jest to dla mnie możliwe?

MODLITWA PO MEDYTACJI (Ps 146)

Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.

Bóg wiary dochowuje na wieki, * uciśnionym wymierza sprawiedliwość,

chlebem karmi głodnych, * wypuszcza na wolność uwięzionych.

Pan przywraca wzrok ociemniałym, * Pan dźwiga poniżonych,

Pan kocha sprawiedliwych, * Pan strzeże przybyszów.

Ochrania sierotę i wdowę, * lecz występnych kieruje na bezdroża.

Pan króluje na wieki, * Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.

Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.