Wszechmogący Boże, spraw, abyśmy przez dobre uczynki przygotowali się na spotkanie przychodzącego Chrystusa, a w dniu sądu, zaliczeni do Jego wybranych, mogli posiąść Królestwo niebieskie.

– Wchodzimy w czas przygotowania na spotkanie z Chrystusem, przychodzącym: w Tajemnicy Wcielenia, w tajemnicy powtórnego przyjścia przy końcu czasów (Paruzja), w misterium Eucharystii – potrójny charakter Adwentowego oczekiwania.
– Kolekta wskazuje, że nasze przygotowanie ma mieć wymiar czynny, poprzez dobre uczynki.
– Celem naszego życia jest posiąść Królestwo Boże to do niego mają nas prowadzić te nasze dobre uczynki, ale czy możemy/czy musimy zasłużyć, aby pójść do Nieba?

I Czytanie – Iz 2, 1-5

On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i sędzią dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny. Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!

Psalm responsoryjny – Ps 122 (121), 1b-2. 4-5. 6-7. 8-9

Idźmy z radością na spotkanie Pana.

II Czytanie – Rz 13, 11-14

Ale przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa.

Aklamacja:

Okaż nam, Panie, łaskę swoją
i daj nam swoje zbawienie.

Ewangelia – Mt 24, 37-47

Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie.

KOMENTARZ

Często możemy spotkać się z myśleniem, że jak będę dobry to pójdę do nieba, albo żeby być zbawionym trzeba przestrzegać przykazań. Takie myślenie niesie w sobie pewne niebezpieczeństwo, ponieważ sugeruje, że poprzez moje zachowanie, bycie, uczynki, trud mogę zasłużyć na niebo. Niesie to w sobie nutę handlu z Bogiem – ja Tobie dobry uczynek Ty mi kawałek nieba. Niestety w tym kluczu można zrozumieć i odczytać dzisiejszą kolektę. Ale… odwróćmy sobie dziś tę perspektywę i spojrzymy na nasze uczynki nie jak na kartę przetargową, ale jako wyraz miłości bo Boga, jako wyraz zaufania do Jego słowa, do Jego nauki. Postawmy w centrum życia i motywacji dla czynienia dobra samego Boga. Poznajmy Go i pokochajmy, a uczynki będą dobre. Takie dobre uczynki, które robię z powodu Jezusa i Ewangelii, są niejako wynikiem mojego spotkania z Panem i mogą być miejscem spotkania Jezusa dla innymi.

W tym kluczu spójrzmy na wybrzmiewające z Ewangelii wezwanie Jezusa do czujności, ale nie czujności nad naszymi uczynkami bo Bóg nie czyha na nasze błędy. Ale czujności nad sercem by było gorące, by było obleczone w Chrystusa, by pragnienie spotkania nie zgasło, byśmy w tym oczekiwaniu nie posnęli, byśmy nie stracili nadziei w przedłużającym się oczekiwaniu, by nie zabrakło oliwy w lampach naszych serc.

W tym kluczu spójrzmy na dzisiejszą Liturgię Słowa. Pierwsze czytanie zarysowuje wizję przebywania w Królestwie Bożym. Rodzi w sercu tęsknotę, pragnienie by wejść w przedsionki Pana. Jeśli jest tęsknota, jeśli jest pragnienie to rodzi się też gotowość do działania. Wyrażamy ją w refrenie psalmu: Idźmy z radością na spotkanie Pana. Nasze oczekiwanie jest radosne, bo nasza nadzieja jest uzasadniona. Mówi o tym św. Paweł w drugim czytaniu, zachęca – „Przyobleczcie się w Chrystusa Pana”. Jako ochrzczeni już jesteśmy przyobleczeni w Chrystusa, już mamy z Nim udział. Chrzest otworzył nam bramy Królestwa Niebieskiego. I w tym właśnie kontekście pojawia się ewangeliczne wezwanie do czujności. Ożywieni nadzieją na spotkanie, ożywieni wizją Życia z Bogiem słyszymy wzywanie, abyśmy byli gotowi bo nie wiemy kiedy Syn człowieczy przyjdzie. Chrystus wzywa byśmy czuwali nie nad naszymi uczynkami, ale nad swoim sercem, nad ogniem naszych pragnień, by zastał nas czuwających gdy przyjdzie. Z tej gotowości, z tego pragnienia, z Tego spotkania będą wypływały dobre uczynki, które przygotują nas na spotkanie przychodzącego Chrystusa: w żłóbku, w Paruzji, w Eucharystii.

PYTANIA DO ROZWAŻANIA

MODLITWA PO MEDYTACJI

Maranatha – przyjdź Panie Jezu.