KOLEKTA

Wszechmogący, wieczny Boże, prowadź nas do niebieskich radości, niech pokorny lud dojdzie do Ciebie, podążając za zwycięskim Pasterzem.

– Pascha jest celebracją naszego odkupienia, ale jednak upamiętnia przede wszystkim zwycięską mękę Chrystusa. Dzięki zmartwychwstaniu krzyż jawi się jako chwalebny, zwycięski, z którego Chrystus króluje. Pascha wyznacza początek nowego stworzenia, które w Nim znajduje wieczne potwierdzenie, zostaje na zawsze uwolnione od śmierci, pojednane w Chrystusie otrzymuje pełnię i jest otwarte na drogę do niebieskich radości.

– Kościół – pokorny lud Boży – oczyszczony przez okres Wielkiego Postu i obmyty w wodach chrztu, ma podążać tą samą drogą do Ojca, jaką przeszedł zwycięski Pasterz. Wymaga to pokory od owiec, która objawia się w słuchaniu głosu Pasterza, a nie głosu obcych lub swojego. 

– Pójście śladami Dobrego Pasterza oznacza wybranie drogi paschalnej, a więc drogi krzyża. Tu szczególnie potrzeba pokornej wytrwałości, by nie dać się zwieść fałszywym prorokom i nie utracić kontaktu z Pasterzem. 

TEKSTY LITURGII MSZY ŚW.

I czytanie – Dz 4, 8-12 (Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym)

Niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka – którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych – że dzięki Niemu ten człowiek stanął przed wami zdrowy… I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, przez które moglibyśmy być zbawieni.

Psalm responsoryjny – Ps 118 (119), 1. 8-9. 21-13. 26. 28

Dziękujcie Panu, bo jest dobry, *
bo Jego łaska trwa na wieki.
Lepiej się uciekać do Pana, niż pokładać ufność w człowieku. 

II czytanie – 1 J 3, 1-2 (Jesteśmy dziećmi Bożymi) 

Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi, i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego.

Werset przed Ewangelią – J 10, 14

Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają.

Ewangelia – J 10, 11-18 (Jezus jest dobrym pasterzem)

Jezus powiedział: „Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce (…)  znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce (…) Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja sam z siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać”. 

MODLITWA NAD DARAMI 

Panie, nasz Boże, spraw, abyśmy zawsze składali Tobie dziękczynienie przez sprawowanie paschalnej Ofiary, niech nieustanne działanie łaski odkupienia stanie się dla nas źródłem wiecznej radości.

MODLITWA PO KOMUNII

Boże, Dobry Pasterzu, wejrzyj łaskawie na lud swój odkupiony najdroższą krwią Twojego Syna, i wprowadź go na ucztę życia wiecznego.

KOMENTARZ

Obraz króla-Pasterza był popularny na starożytnym Wschodzie. W Starym Testamencie patriarcha Jakub prorokuje o pasterzu potomku Judy (Rdz 49, 10). Prorok Jeremiasz zapowiada przyszłego króla – Odrośl sprawiedliwą, który zastąpi złych pasterzy (Jr 23, 1-5), a rozwija ten obraz Ezechiel, prorokując, że to sam Bóg będzie pasterzem dla swojego ludu. Chrystus jest wypełnieniem tych intuicji i zapowiedzi.

Chrystus nazywając siebie Dobrym Pasterzem objawia, w jaki sposób daje nam życie w obfitości: Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Trzeba mieć świadomość jak wstrząsające jest to zdanie. Jaki pasterz oddaje życie za zwierzęta, które hoduje? Owiec do zdobycia jest wiele, a życie ma się jedno. Najemnik szuka osobistego celu kosztem owiec, a dobry pasterz wręcz przeciwnie – dla ich dobra daje się skrzywdzić. Jezus dobrowolnie czyni ze swego życia dar, dzięki czemu Jego owce zostają obdarowane życiem w obfitości. Dar z siebie złożony na krzyżu to doskonały akt miłości.

Miłość wzajemna Ojca i Syna, misterium stanowiące ich życie, jest taka sama, jaka istnieje między Nim a nami. Od zawsze i na zawsze Ojciec daje wszystko Synowi. Syn, który widział i widzi Ojca, i zna Go, objawia Ojca i wypełnia Jego dzieło w świecie. Owa więź Ojca i Syna to jedność i wieczna miłość, która jest najbardziej radykalnym darem z siebie. Podobnie Jezus zna swoich uczniów w sposób najbardziej osobisty i intymny. Relacja chrześcijanina z Bogiem nie jest oparta na prawie lub lęku, ale to postawa synowska. W akcie doskonałej miłości Chrystus oddaje życie za owce i włącza je w komunię ze sobą i z Ojcem. Ofiara krzyża nie stanowi jednak całości dzieła zbawczego, gdyż Jezus oddaje swoje życie, by znów je odzyskać. Ofiara nie kończy się śmiercią, ale chwalebnym zmartwychwstaniem, w którym Chrystus daje udział wszystkim wierzącym.

WSKAZÓWKI DO ROZWAŻANIA 

– Czy jestem wdzięczny Chrystusowi za dar odkupienia, dziecięctwa Bożego i życia wiecznego?  

 – Czy doświadczam już teraz życia w obfitości wynikającego z sakramentu chrztu? 

– Czy będąc przy Bogu doświadczam, że „niczego mi nie braknie”?

MODLITWA PO MEDYTACJI 

Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego.

Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć:

orzeźwia moją duszę.

Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach

przez wzgląd na swoje imię.

Chociażbym chodził ciemną doliną,

zła się nie ulęknę,

bo Ty jesteś ze mną.

Twój kij i Twoja laska

są tym, co mnie pociesza.

Stół dla mnie zastawiasz

wobec mych przeciwników;

namaszczasz mi głowę olejkiem;

mój kielich jest przeobfity.

Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną

przez wszystkie dni mego życia

i zamieszkam w domu Pańskim

po najdłuższe czasy.

Amen. 

Opr. s. Karolina Ostopinko CHR