Jakie tajemnice różańca będziemy rozważać?

Zbliża się Wielki Tydzień, w trakcie którego przeżyjemy Triduum Paschalne, po nim zaś będzie Oktawa Wielkanocy.  Jakie tajemnice różańca powinno się odmawiać w te dni? Jest to szczyt roku liturgicznego, przeżywanie najważniejszych tajemnic naszej wiary. Temu wszystko powinno być podporządkowane – również pobożność pozaliturgiczna. „Uwzględniając okresy liturgiczne, nabożeństwa te należy tak uporządkować, aby zgadzały się z liturgią, z niej poniekąd wypływały i do niej wiernych prowadziły, ponieważ ona ze swej natury znacznie je przewyższa” – mówi soborowa Konstytucja o Liturgii (n. 13).

Papież Paweł VI w adhortacji o odnowie kultu maryjnego „Marialis cultus” odniósł to zalecenie wprost do różańca, wskazując zarazem na rolę jaką różaniec może pełnić w przybliżaniu liturgii:

Po stwierdzeniu więc znakomitszej wartości czynności liturgicznych, nie będzie trudnym zadaniem uznać w różańcu taką formę pobożności, która łatwo może być uzgodniona ze świętą liturgią. Albowiem różaniec nie inaczej niż liturgia wykazuje również charakter wspólnotowy, karmi się Pismem św. i cały skierowany jest ku tajemnicy Chrystusa. Chociaż oba rodzaje modlitwy należą do rzeczywistości istotowo różnych, niemniej, czy to anamneza w świętej liturgii, czy też kontemplacyjne wspomnienie w różańcu maryjnym mają za przedmiot te same zbawcze wydarzenia, których sprawcą jest Chrystus.

Liturgia sprawia, iż pod osłoną znaków zostają uobecnione największe tajemnice naszego odkupienia i że działają one w tajemniczy sposób. Różaniec natomiast przez pobożne rozmyślanie przywodzi modlącemu się na pamięć te same tajemnice i pobudza jego wolę do czerpania z nich norm życia. Po ustaleniu tej istotnej różnicy, każdy rozumie, iż różaniec jest pobożną praktyką, która bierze początek od świętej liturgii, i która jeśli jest spełniana zgodnie ze swoim pierwotnym duchem – z natury swej prowadzi ku liturgii, chociaż jej próg nie zostaje jakby przekroczony. Albowiem zawarta w różańcu kontemplacja tajemnic Chrystusa, ponieważ przyzwyczaja umysł i serce chrześcijan do ich rozważania, najlepiej może przysposobić dusze do obchodu tych samych tajemnic w obrzędach liturgicznych, a następnie do pamiętania o nich w ciągu dnia (n. 48).

W tym roku będziemy pozbawieni możliwości udziału w liturgiach Wielkiego Tygodnia i prawdopodobnie również przynajmniej początku okresu wielkanocnego, pozostanie nam towarzyszenie liturgii poprzez transmisje telewizyjne czy internetowe. Tym bardziej więc istotne jest, by rozważane tajemnice różańca współgrały z liturgią, którą przeżywa Kościół a nie wprowadzały innych tematów.

W Wielkim Tygodniu począwszy od Niedzieli Palmowej (Niedzieli Męki Pańskiej) powinniśmy więc rozważać tajemnice bolesne (w Wielki Czwartek można – choć nie trzeba – je zastąpić tajemnicami światła). Z kolei przez całą oktawę Wielkanocy, aż do drugiej niedzieli wielkanocnej tajemnice chwalebne.

Wybitny biblista ks. Józef Kudasiewicz pisał („Matka Odkupiciela”, Kielce 1991):

Kontemplacja tajemnic bolesnych różańca w Wielkim Tygodniu przygotowuje wiernych do głębokiego przeżywania męki i śmierci Jezusa w liturgii; natomiast rozważanie tajemnic chwalebnych pozwala podtrzymywać w sercach wiernych radość dnia Zmartwychwstania. W ten sposób różaniec wyrasta z liturgii, przygotowuje do jej przeżywania i pozwala o niej pamiętać. Taki sposób odmawiania różańca, uwzględniający okresy liturgiczne Kościoła, podporządkowany jest liturgii i służy jej.