codzienność

Ale przychodzi wieczór i nie mam zapału do żadnej myśli, którą warto byłoby spisać. Praca i praca, trochę obowiązków domowo-rodzinnych i jestem dętka. Nie mam w głowie nic.

Czasem tak patrzę na mojego starego psa i mu zazdroszczę. Leży ciepły na trawie, okryty cieniem włoskiego orzecha, który wyrasta pośrodku ogrodu i leży… I jeść mu dadzą, i pogłaskają, a że jest już ślepy to i drogę wskażą. Dobrze mu.

Poczytałabym książkę. Nawet ostatnio próbowałam, "Drogę na górę Karmel", ale za monotonna była, zasypiałam. Czeka na mnie pisanina Bobkowskiego, ale też zasypiam. Może potrzeba mi wakacji?

Chętnie czytam słownik polsko-hiszpański – hiszpańsko-polski. Przy tym nie zasypiam. Fascynuje mnie wyszukiwanie nowych, ciekawych słów. A zbliża się test. Mam ambicje na 100% punktów. Okaże się to jednak potem, jak wnikliwie ten słownik czytam. Poszukuję starej, starej książki do hiszpańskiego autorstwa pana Oskara Perlina… taka niebieska… wydana w osiemdziesiątych latach. Kiedyś w domu była, ale jak jej teraz potrzebuję, to tylko do francuskiego i włoskiego znajduję…

Czasem wyłania się ze mnie głośno albo ciszej zawołanie: "zmiłuj się nade mną Boże, w łaskawości swojej" – to niekiedy jest lamentem, a niekiedy przywołaniem do porządku.

Dziś poszłam z białą damą na mszę św. w białym tygodniu po jej pierwszej Komunii Świętej. Jej mama nie mogła dziś z nią być, to się zaopiekowałam. Ale ja nie wiem, czy nie okazłam się zbyt nudną ciocią dla upiornej Ewki? Ale lody w białej sukience pozwoliłam zjeść, może nie będzie na mnie narzekać?