Gest św. Weroniki prowokuje dziś pytanie o mój chrzest, o moją białą szatę. Jak ona dzisiaj wygląda? W chrześcijaństwie chodzi przecież tylko o życie swoim chrztem. Aby chrzest był żywy, aby woda chrzcielna nieustannie we mnie pulsowała, aby z każdym dniem docierała coraz głębiej, tam, gdzie jeszcze jej nie było. Czym dla ciebie jest chrzest? Wydarzeniem z przeszłości? Czymś, co miało miejsce dziesięć, dwadzieścia czy pięćdziesiąt lat temu, kiedy byłeś dzieckiem?

Chrzest to najważniejsze wydarzenie w naszym życiu. Nic ważniejszego później się nie stanie. Nic bardziej radykalnego się nie wydarzy. To w chrzcie tkwi cały potencjał naszego życia, który trzeba dzisiaj urzeczywistnić. To w chrzcie dokonała się jedyna prawdziwa śmierć i powstanie z Chrystusem z martwych. Chrzest jest spotkaniem z Bogiem, który mnie stwarza. Wszystko zmienia w moim życiu, bo w chrześcijaństwie nie chodzi o małe zmiany, o delikatną kosmetykę duchową. Chrześcijanin ma podporządkować swoje życie Chrystusowi. Ja staję się sługą, On jest moim Panem. To On dyktuje warunki. To On mówi, co jest dobre, a co złe. To On prowadzi moje życie. Ja jestem Mu poddany.

Weroniko, twój gest zmusił mnie dzisiaj do pytania o mój chrzest, o moją białą szatę. Czy jest na niej jeszcze odciśnięty wizerunek Chrystusa, do którego zostałem upodobniony? Czy może już dawno temu wrzuciłem ją do szafy i nie bardzo wiem, gdzie jest? Weroniko, twój czyn jest dla mnie wyrzutem sumienia i pytaniem: „Gdzie jest mój chrzest?”.

Weronika ociera twarz Jezusa, fot. Lawrence Lew OP