Często nazywamy tę stację „pocieszeniem płaczących niewiast”. Trudno jednak dopatrzyć się tu pocieszenia ze strony Jezusa. Ja widzę w niej raczej przestrogę, wezwanie do nawrócenia, zobaczenie swojego grzechu: „Nie płaczcie nade Mną, ale nad sobą i swoimi synami” (Łk 23,28).

Zadziwiające jest to, z jaką łatwością tłumaczymy sobie wiele rzeczy. Jak szybko uaktywnia się w nas proces racjonalizacji i wyparcia grzechu. Z jakiegoś powodu od razu próbujemy sobie grzech wytłumaczyć, a przynajmniej jakoś go załagodzić, uczynić go lżejszym, mniej poważnym. Grzechy robią się błędami, wina staje się przypadkiem, a płacz nad sobą zamieniamy w rzewne łzy nad Chrystusem.

Słowa, które skierowałeś do niewiast, przypominają tę apokaliptyczną klepsydrę: „Dałem jej czas, by się nawróciła, ale ona tego nie czyni”. Nam też dałeś czas. Mamy go wykorzystać na nawrócenie. Ile piasku zostało w tej klepsydrze? Ile okrążeń mogą zrobić wskazówki na tarczy zegara, zanim wybije koniec czasu nawrócenia? Przywykliśmy myśleć, że jest go dużo. Przecież ciągle mówią nam w kościele, że Bóg zawsze ma czas dla człowieka, że nigdy nie jest za późno, że On czeka do końca. Owszem, to prawda, ale zbawienie to kairos – moment łaski, który trzeba uchwycić natychmiast. Na nawrócenie jest tylko jeden dobry czas: „teraz”, bo może się okazać, że jeśli nie teraz, to nigdy.

Jezus spotyka kobiety, Fot. Lawrence Lew OP