Student Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Od kilku lat katolik chodzący na starą mszę, ale nie tradycjonalista ekstremalny. Pasjonat teologii liturgii.
Nie chcę uprawiać autoreklamy ani zamęczać własnymi przemyśleniami. Chciałbym jednak podzielić się swoim doświadczeniem liturgii. Moja przygoda z liturgią rozpoczęła się wcześnie. Mój dziadek był kościelnym. Po wieczornej Mszy zamykał kościół, a ja miałem możliwość zaglądania w każdy kąt zakrystii i prezbiterium.
Trudno mi nie odnieść wrażenia, że mamy coraz więcej katolików "od jajeczka". Kościoły pękają od tłumów w wielkosobotnie poranki, ale cóż z tego? Wchodząc do kościoła katolicy "koszyczkowi" rozglądają się ciekawie, bo jakoś tak ubogo. A w telewizji jak pokazują zdjęcia z kościołów to przecież na ołtarzach są obrusy i lichtarze.
Powoli histeria i nerwy w niektórych środowiskach opadają. To już tydzień od momentu, gdy usłyszeliśmy słowa Habemus papam. Ciekawe, że jedno wydarzenie może spowodować tak różne reakcje. I nie myślę teraz wcale o samym wyborze nowego papieża.
Kilka osób pytało mnie jak zapatruję się na decyzję Benedykta XVI o swojej abdykacji. O ile każda z osób inaczej ujmuje stwierdzenia pytania, wątpliwości i opinie, o tyle trudno odpowiedzieć dzisiaj bez emocji. Kościół niewątpliwie znalazł się w nowej, trudnej sytuacji.
Od jakiegoś czasu można zauważyć większe niż zwykle zainteresowanie, ogólnie mówiąc, tematyką trydencko-tradi-lefebrystyczną. Widać to chociażby w papierowym i internetowym wydaniu Gościa Niedzielnego, na portalu wiara.pl i wielu innych miejscach. Z jednej strony uważam, że to dobrze.
Natchniony Dniem Judaizmu w Kościele Katolickim pomyślałem, że warto przypomnieć modlitwę z wielkopiątkowej liturgii. Ósma, czyli przedostatnia modlitwa to oracja za żydów, a dokładnie o ich nawrócenie. Żydów pisze z małej litery, ponieważ nie mówię o narodzie, a o wyznawcach danej religii. Trwa ta modlitwa w liturgii katolickiej od wieków.
Zainspirowany przemyśleniami i uwagami Kolegi Łukasza Wolańskiego, a także okołoekumenicznymi wydarzeniami ostatnich dni chciałbym podjąć krótką refleksję nad wyjątkowością liturgii Mszy Świętej. Co za tym idzie odpowiedzieć na pytanie dlaczego Kościół przez wieki strzegł, udoskonalał i chronił ten skarb katolickiej liturgii przed ciekawskim spojrzeniem tego świata?
W Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego po odmówieniu lub odśpiewaniu Introitu ...
Czasami mam wrażenie, że każdy sobie rzepkę skrobie. Teologiczną rzepkę. Chciałbym spojrzeć na problem od strony liturgii. Jak pięknie określił to Vaticanum II jest ona źródłem i szczytem życia Kościoła. Jeśli zatem tak jest, to wszystko inne powinno być z tą liturgią powiązane i z niej wypływać.
Z perspektywy czasu, przy okazji Roku Wiary, z coraz większą oczywistością widać, że temat pierwszego dokumentu soborowego nie był przypadkiem. Ojcowie soborowi pokazali Kto jest na pierwszym miejscu w życiu Kościoła. To Bóg w liturgii jest źródłem siły Mistycznego Ciała Chrystusa oraz szczytem, do którego dążą wszystkie jego działania.
Chyba nie będę odkrywcą i nie spodziewam się Nobla jeśli powiem, że współczesny człowiek boi się ciszy. Może to być spowodowane tym, że ciągle jest bombardowany jednym wielkim hałasem. Wymienię tylko tramwaje, samochody, wszechogarniająca muzyka w sklepach, biurach itp. Przyznam szczerze, że jak wchodzę do apteki to mi tez jest tak jakoś za cicho.
"Nie zapala się światła i nie stawia pod korcem" (Mt 5,15). Wszyscy dobrze znamy te słowa z ewangelii Mateusza. Myślę, że śmiało można je odnieść do tzw. „starej” liturgii i wszelkiego rodzaju inicjatyw związanych z duszpasterstwami z nią związanymi.
Dominikanie we Wrocławiu i Schola OP po raz kolejny organizują… więcej
