Absolwent Polonistyki UJ, zajmuje się redakcją książek. Mąż wspaniałej żony i tato czterech córek. Mieszka na wsi polskiej.
Dziękuję, nie narzekam. Do lekarza idę, bo idę. Wobec mnie to sprawa zewnętrzna. Zostawiam tam część swoich dolegliwości i tyle. Żeby nie czekać w kolejce, biorę książkę. Zawsze gdy nastawiam się, że wreszcie w poczekalni sobie poczytam, niezawodnie nie ma kolejki.
Ja właściwie nie o tym chcę, bo stało się tak, że kolega mój się powiesił. Popełnił samobójstwo. Dowiedziałem się zaraz. Mimochodem zawsze byliśmy ze sobą w miarę na bieżąco.
Kupiłem lampę naftową, na targu staroci. Akurat na Adwent. Wcześniejsza rozbiła się. Sprzedający był osobą niepozorną. Tak iż pamiętam go tylko ze względu na tę lampę. No i na targ.
Nie byłem szwajcarskim bankierem ani chłopem polskim w czasach wojennych. Nie podjąłem tajnej współpracy ani nie obsługiwałem angielskiego króla.
Rzeknę tylko o tym, co przeczytałem. Można powiedzieć: było to opowiadanko. Po epickim „Na Krakowskim Przedmieściu” czy po bajkach zwierzęcych z cyklu „Choroba wściekłych krów” lub „Ptasia grypa”, ta lektura zrobiła na mnie największe wrażenie. Ni to fantasy, ni reality show. Taka mniejsza nowela.
Pora na obiad. Wołam dzieci. Po dłuższej chwili jedna z córek zaczyna tłumaczyć mi z pokoju rozmaite trudności opóźniające jej przyjście. Krząta się, ni w tę, ni we w tę. Więc na swoją zgubę przerywam i obwieszczam: Najważniejsze, żebyś umyła ręce!
O tym, ile biel może mieć odcieni, kandydat na ministranta miał prawo jeszcze nie wiedzieć. Teologia komży zawierała się w zapisanym u każdego w kajeciku zdaniu: „Biel komży oznacza czystość duszy”. Nikt nigdy nie wysuwał co do tego zastrzeżeń. Myśl była tak oczywista, że nawet gdy społeczność ministrancka ulegała zupełnemu rozprzężeniu, nie trzeba było jej przypominać....
Dobrym, serdecznym zwyczajem było składanie sobie życzeń po porannej rezurekcji. Zakrystię licznie nawiedzali wówczas rozpromienieni parafianie, zwłaszcza kobiety − znane z codziennych mszy, najmocniejsze głosy kościoła; te, które mogły konkurować i z organistą, za nic mając siłę mikrofonów.
Słuchanie Stabat Mater. Muzyki do średniowiecznej pieśni. Autorstwa Palestriny. Czysta łagodność, świeży powiew smutku, udrapowany niczym fałdy szaty Marii, niby jej smukła postać spod dłuta Michała Anioła. Czara cierpienia w postaci cudownej wazy z epoki renesansu.
Prawdę mówiąc, zajmowałem się studnią. Już od jakiegoś czasu jej woda zaczęła wypełniać moje myśli. Aż w końcu zabrała mi też cały dzień.
