„Tragedia powodzi. (...) oblatywałem helikopterem zalane tereny, wożono mnie wojskowymi pontonami do najbardziej zagrożonych powodzian, potem żebrałem i zbierałem za granicą... Prosiłem nawet o prosięta, cielaki i zboże na wysiew dla tych rolników, którzy wszystko utracili... (...). Skutki tego kataklizmu wciąż trwają. Przedwczoraj meldowało Radio (...), iż odsetek samobójstw...
Jeden z kanałów telewizyjnych emituje właśnie serię filmów dokumentalnych "dekalog... po Dekalogu", stanowiących swoistą kontynuację "Dekalogu" Kieślowskiego (polecam szczególnie szefom wydziałów duszpasterskich).
Do końca prawie 90-letniego życia babci Kundzi moja mama witając się z nią i żegnając całowała jej ręce. Było tak, odkąd pamiętam. Przyjmowałam ten rytuał, zakorzeniony w mojej rodzinie zamieszkującej z dziada pradziada na terenie dawnych Prus Wschodnich, za naturalny i oczywisty. Ale nie zwyczajny.
Czy szczęśliwe mogą być tylko dzieci i niepełnosprawni umysłowo? Czy tylko im zdarzają się dobre rzeczy? Taki wniosek wysnuła jedna z czytelniczek poprzedniego wpisu. Stąd dzisiejsze dopełnienie tamtego tekstu. Bo przecież w ciągu dwóch tygodni ludzkich spraw działo się o wiele więcej niż te opisane.
Radość 10-letniego chłopca z zespołem alkoholowym, głuchoniemego i upośledzonego umysłowo. Mieszka w domu pomocy społecznej, w którym latem niewiele się dzieje. W pokoju dwa łóżka, zamknięta na klucz szafa, zakratowane okno bez firanki i zasłonek. Gołe ściany. Żadnych zabawek. Bardziej upośledzeni i czasem agresywni wychowankowie niszczą je natychmiast. Na dworze żar leje się...
Takie twarze spotyka się rzadko. Niejeden by orzekł, że jego twarz była demoniczna, przerażająca, że można by nią straszyć niegrzeczne dzieci. Można by - gdyby dało się w niej pominąć oczy i uśmiech. Na świat spoglądał z życzliwością i ciekawością, bez cienia przekonania o własnej wielkości. Przede wszystkim pytał - choć przecież...
Nim zabrzmią słowa „On to w dzień przed męką wziął chleb...”, klękam w ławce, podobnie jak zakonnica i kilkoro świeckich obok mnie. Zajmując miejsce w kościele, nie przewidziałam jednak, że podczas Podniesienia widok ołtarza zasłoni mi ściana kilkudziesięciu rosłych mężczyzn przyodzianych w ornaty (lub alby i stuły), szczelnie wypełniających wiele...
Dominikanie we Wrocławiu i Schola OP po raz kolejny organizują… więcej
