Teolog i dziennikarka. Na świecie obecna od ponad 30 lat. W szkole jako katechetka – 10 razy krócej. Na lekcjach pyta z pytającymi. Szuka z szukającymi. Wierzy z wierzącymi i wierzy w „niewierzących”. Modli się ze wszystkimi i za wszystkich. Do pracy ma pod górkę. A w pracy uczy siebie i innych, że do nieba idzie się zwyczajnie – pod górkę lub nie – po ziemi.
Utarło się w powszechnym mniemaniu, że młodzież bierzmowana podczas ceremonii woli się z Kościołem pożegnać niż przywitać. Katecheci narzekają, rodzice wzruszają ramionami, a rozliczeni z wypełnionego indeksu bierzmowani z jeszcze gorącym znamieniem daru Ducha Świętego – znikają.
„Wiemy, że Jego Ciało nie może być obecne, jeśli nie odbyła się przedtem konsekracja przez słowo. Niczego bowiem na tym świecie nie mamy i nie widzimy cieleśnie z Najwyższego, jedynie Ciało i Krew, imiona i słowa, przez które zostaliśmy stworzeni i odkupieni ze śmierci do życia”(Św. Franciszek z Asyżu, List do duchownych)
O Panie, uczyń z nas narzędzia Twego pokoju, abyśmy siali miłość tam, gdzie panuje nienawiść; wybaczenie tam, gdzie panuje krzywda; wiarę tam, gdzie panuje zwątpienie; nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz; światło tam, gdzie panuje mrok; radość tam, gdzie panuje smutek.
Jeśli kiedykolwiek będę świętą – mawiała - na pewno będę świętą od „ciemności”. Będę ciągle nieobecna w niebie, aby zapalać światło tym, którzy są w ciemności na ziemi.
Co roku w Wielkim Poście organizowane są rekolekcje szkolne. W wielu placówkach to trzy dni wolne od zajęć dydaktycznych. Wszystko po to, by ułatwić młodzieży udział w Eucharystii i spowiedzi świętej. Po liceum już wolnego na to nie będzie – tłumaczę moim uczniom.
„Tak się moje losy potoczyły, że mam nienormalne nogi. Na resztę nie narzekam, no bo po co?” – mówi Paweł, bohater filmu Marcina Kondraciuka „Droga do zrozumienia”, w którego wcielił się niepełnosprawny Paweł Rolka. Widziałam ten film już z 10 razy śmiejąc się i płacząc na przemian. Polecam wszystkim.
Nieraz trudno jest być katechetą. Bo nieraz trudno mówić o Bogu żywym, wszechmogącym i miłosiernym. W życiu tych, których się katechizuje, bywa różnie. Czasem muszą liczyć tylko na siebie. Czasem noszą rany, o których my, niby wielcy pedagodzy, nie mamy pojęcia.
Grudzień upływa dla katechety pracowicie. Organizacja wigilii szkolnej, klasowej, próby przedstawienia na Boże Narodzenie, strojenie sali od religii. Lubię ten czas, choć znacząco wzrasta mi wtedy poziom stresu i kofeiny w organizmie.
„Skoro Matka Boża od początku nie miała grzechu, to przecież grzeszników nigdy nie zrozumie. Co Ona może wiedzieć o prawdziwym życiu? Bez sensu jest to Niepokalane Poczęcie”– stwierdził jeden z moich uczniów na niedawnej katechezie.
Dźwięk dzwonka kończący 45 minut lekcji religii jak Red Bull dodaje skrzydeł. Bywa, że nie tylko uczniom. Czemu? Jako katechetka na zaś biję się w piersi - nasza wina. Nasza bardzo wielka wina.
Rozpoczęty niedawno Rok Wiary mobilizuje do ciągłego pytania, nie tylko na katechezie: czym jest wiara? A każde sensowne pytanie o wiarę rodzi pytanie o niewiarę. Bo tak naprawdę wierzących i niewierzących łączy więcej, niż nam się wydaje. Wszyscy uczymy się tego samego - jak pozwolić Bogu być Bogiem.
Kto kiedykolwiek pracował w gimnazjum lub liceum, ten wie, że uczeń do szkoły, częściej niż książki i zeszyty, zabiera mp3-kę. Zresztą, teraz wystarczy nawet średniej jakości telefon, słuchawki i długie włosy. Uczeń zatapia się w dźwięki, nauczyciel w nieświadomości i lekcja płynie. Jak muzyka. W końcu: dobry bit nie jest zły, jak mawiają moi licealiści.
