Znaczenie naszego powołania

Pan Jezus daje nam wspaniały obraz ziemi, na którą siewca rzuca ziarno. Wyjaśniając, utożsamia ziarno ze słowem, a ziemię z człowiekiem. A mówiąc bardziej precyzyjnie – z sercem człowieka. Cały plon zależy od jakości gleby, która przyjmuje ziarno. Ten obraz niesie w sobie wiele odniesień. Przede wszystkim ziemia jest pokorna w przyjmowaniu ziarna. Jej zasadnicza rola polega na jego jak najgłębszym przyjęciu. Właśnie dlatego ci, którzy nie rozumieją słowa, czyli nie są w stanie przyjąć go do swojego wnętrza, nie mogą przynieść żadnego plonu. Na nich spełniają się kontrowersyjne dla wielu słowa Pana Jezusa z Ewangelii: kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma (Mt 13,12). Przylatują ptaki i zabierają to, co zastało mu dane. Możemy zapytać, czy jest to winą człowieka, że nie rozumie. Otóż Pan Jezus odpowiada na to pytanie, wskazując przyczynę braku rozumienia:

Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie zrozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił (Mt 13,15).

Warto może w tym miejscu powiedzieć, że dla Żydów człowiek myślał sercem. Brak rozumienia był wynikiem zatwardziałości serca.

Dalsze obrazy ukazują inne przyczyny braku pełnego przyjęcia słowa Bożego: brak korzenia, czyli stałości i wytrwałości w wypełnianiu przyjętego słowa. Podobnie zbytnie zatroskanie sprawami doczesnymi powoduje zagłuszenie i niezdolność do wewnętrznego słuchania. Plon przynosi jedynie pełne słuchanie ze zrozumieniem słowa i przyjęcie go we własnym życiu.

Jaki to jest plon? Oczywiście sam wzrost człowieka, jego pełna wewnętrzna harmonia, głęboka radość i szczęście. Ale nie na tym się kończy cała sprawa. W Liście do Rzymian czytamy:

Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych… w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych (Rz 8,19n).

Plon, jaki mamy przynieść, odnosi się nie tylko do nas, ale do całego stworzenia. Okazuje się, że jesteśmy glebą całego stworzenia. Może warto w tym miejscu przypomnieć piękne określenie serca, jakie znajdujemy w Katechizmie Kościoła Katolickiego:

Serce jest mieszkaniem, w którym jestem, gdzie przebywam (według wyrażenia semickiego lub biblijnego: gdzie “zstępuję”). Jest naszym ukrytym centrum, nieuchwytnym dla naszego rozumu ani dla innych; jedynie Duch Boży może je zgłębić i poznać. Jest ono miejscem decyzji w głębi naszych wewnętrznych dążeń. Jest miejscem prawdy, w którym wybieramy życie lub śmierć. Jest miejscem spotkania, albowiem nasze życie, ukształtowane na obraz Boży, ma charakter relacyjny: serce jest miejscem przymierza (KKK 2563).

To właśnie od otwarcia naszego serca na Boże słowo zależy nie tylko nasze zbawienie, ale los całego świata! Może nie zdajemy sobie sprawy z tak daleko sięgającej perspektywy, ale taką nam przedstawia Nowy Testament. Jest to przedziwne, że my, ludzie, tak przecież ułomni i słabi, mamy odegrać tak istotną rolę w całej historii świata. I co może najdziwniejsze w tym wszystkim, to fakt, że rozstrzyga się to w sercu każdego z nas! A wydaje się nam, że nic nie znaczymy. Nie, znaczymy, i to bardzo dużo. Właśnie uświadomienie sobie tego faktu, że w całym naszym życiu chodzi o spotkanie z Bogiem w naszym sercu, powoduje, że zaczynamy rozumieć słowo, jakie Pan kieruje do nas przez Ewangelię, przez innych ludzi, a szczególnie przez sumienie. Obyśmy jak najwcześniej odkryli głębię naszego powołania! Ono naprawdę daje nam życie. Wtedy też dopiero rozumiemy Eucharystię, udział w zbawczej ofierze Chrystusa i udział w komunii z Nim.

Włodzimierz Zatorski OSB

Fragment książki „Rozważania liturgiczne na każdy dzień”, t. 4, Tyniec 2010. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą Wydawnictwa Benedyktynów Tyniec.