Zaufanie Boga do człowieka

Zwiastowanie to uroczystość, która rozpoczyna dzieje Ewangelii na naszej Ziemi. Co jest dobrą nowiną tego święta? Otóż mówi nam ono, że Bóg znalazł na świecie kogoś, komu mógłby powierzyć swojego Syna. Dziwne jest to zaufanie Boga do człowieka. Tym bardziej, że nie stało się to raz jeden, ale powtarza się ciągle w sakramencie Eucharystii – Bóg powierza się kolejnym pokoleniom niemniej bezbronny niż wówczas – podczas zwiastowania.

Skąd jednak tak wielkie zaufanie Boga do człowieka?

Zwiastowanie mówi nam o wielkiej tajemnicy posłuszeństwa. Czym jest posłuszeństwo? Święty Benedykt w swojej Regule wydaje się być wprost nim zafascynowany. Pisze, że bracia powinni okazywać posłuszeństwo, które jest wielkim dobrem, nie tylko samemu opatowi, lecz w tymże duchu[…] niechaj będą posłuszni także sobie nawzajem, wiedząc, że właśnie drogą posłuszeństwa mają iść do Boga (RegBen 71,1-2). Posłuszeństwo to charyzmat słuchania. Słuchania Pana Boga i człowieka. Ten, kto jest posłuszny – umie słuchać – wie, o co chodzi w danym spotkaniu, rozumie, czego się od niego oczekuje i potrafi odpowiedzialnie podjąć zadania, jakie przed nim się stawia. Posłuszni są zatem sobie małżonkowie, rodzice i dzieci (trudno powiedzieć kto komu bardziej), mnisi wobec przełożonych, ale także przełożeni wobec mnichów. Maryja w dzisiejszej Ewangelii okazuje największe posłuszeństwo, które przejawia się w darze dla innych i dlatego Ojciec nie lęka się powierzyć Jej swego Syna.

Ojcowie wylali rzeki atramentu, przeprowadzając analogię Ewy i Maryi, sceny z ogrodu rajskiego, sceny nieposłuszeństwa, i tej z Nazaretu. Ponieważ każdy z nas dźwiga na swych barkach dziedzictwo Edenu, może warto przypomnieć sobie także, że mocniejsze jest to, co wydarzyło się w Nazarecie, a co również jest naszym udziałem.