Zagwozdka

Choć niektórzy nawet o 9.00 są zaspani, więc jak widać pojęcie „środka nocy” zależy od godziny położenia się spać, nie pór doby – cóż za postmodernistyczny przejaw indywidualizmu w postrzeganiu czasu…). Tak więc bracia i siostry dotychczas je śpiewali, ale przyszły wieści z innego zgromadzenia, że tak nie należy. Invitatorium ma być przed Jutrznią i basta!

Ale ono ładne jest, to Invitatorium (wspaniała, pojedyncza mocna nuta na „Rex” w antyfonie to tylko jeden ze smaczków). I dotychczas zwykle nie odmawialiśmy sobie przyjemności jego odmówienia a w zasadzie odśpiewania. Więc chóralnie i choralnie stwierdziliśmy, że śpiewamy: Diakon część zasadniczą a my antyfonę we właściwym jej rytmie. Pośpiewaliśmy dla próby, zabrzmiało nieźle. Trzeba będzie kontynuować.

Potem poszaleliśmy na lekkim, przyjemnym i ożywczym hymnie na trzy. Z powtórkami dotarliśmy do V antyfony, na której weszła spóźniona Pani Kierowniczka, twierdząc, że zza drzwi bardzo ładnie brzmieliśmy. Z pokorą uznaliśmy, że to musi być specyfika drzwi – widocznie są z filtrem. Jak to dobrze wiedzieć, gdzie ćwiczyć…

Na dobre zakończenie części z Diakonem zaśpiewaliśmy jeszcze główny werset I responsorium i nawet obyło się bez większych wpadek, po czym Diakon nas przeżegnał i pożegnał, a my pochyliliśmy się z troską nad III nokturnem wigilii Epifanii. Niestety, VIII responsorium nadal wykazuje, zaiste godną IV tonu, narowistość i trzeba będzie nad nim popracować. Nieprzewidywalne takie, zupełnie jak antyfona z Janem Chrzcicielem w wigilii I Niedzieli Adwentu – też po prorocku ciężka do interpretacji. Zwłaszcza tej właścwej.

Na koniec jeszcze warto wspomnieć, że zajrzała na naszą próbę Paulina, zainspirowana do tego przez PD Kantorkę. Mamy cichą nadzieję, że dołączy na stałe i pojawiły się nawet głosy, żeby wprowadzić nowe prawo: jak ktoś nie może przyjść przysyła zastępstwo. Czujcie się zaproszeni!