XXVII Niedziela per annum / XVI Niedziela po Pięćdziesiątnicy

Mszał Pawła VI, XXVII Niedziela per annum

Tekst: „Omnipotens sempiterne Deus, qui abundantia pietatis tuae et merita supplicum excedis et vota, effunde super nos misericordiam tuam, ut dimittas quae conscientia metuit, et adicias quod oratio non praesumit. Per Dominum”.

Oficjalny polski przekład: „Wszechmogący wieczny Boże, Twoja hojność przewyższa zasługi i pragnienia modlących się do Ciebie; okaż nam swoje miłosierdzie, odpuść grzechy, które niepokoją nasze sumienia, i udziel nam również tego, o co nie ośmielamy się prosić. Przez naszego Pana”.

Przekład identyczny jak w łac.-pol. Mszale z 1968 r.

Historia modlitwy. Modlitwa jest po raz pierwszy poświadczona w Sakramentarzu Gelazjańskim (ok. 628/715 r.) jako kolekta VII formularza w zbiorze formularzy niedzielnych oraz w Sakramentarzu Gregoriańskim typu II (ok. 650/683 r.) jako kolekta I niedzieli po święcie św. Wawrzyńca (w tym roku byłby to 14 sierpnia). Dalej modlitwa trafia do Frankońskich Sakramentarzy Gelazjańskich, np. do Sakramentarza z Gellone (ok. 790/800 r.), jako kolekta 13 niedzieli po Pięćdziesiątnicy, skąd z kolei przejmuje ją Suplement św. Benedykta z Aniane do papieskiego Sakramentarza Gregoriańskiego (ok. 810/815 r.), jako kolektę 12 niedzieli po Pięćdziesiątnicy. Potem następuje tylko przesunięcie całego formularza o jedną niedzielę i aż do Mszału z 1962 r. pozostaje ona kolektą 11 niedzieli (poświadcza to w XI w. rzymsko-benedyktyński Sakramentarz z Subiaco).

Mszał Piusa V, XVI Niedziela po Pięćdziesiątnicy

Tekst: „Tua nos, quaesumus, Domine, gratia semper et praeveniat et sequatur: ac bonis operibus iugiter praestet esse intentos. Per Dominum”.

Polski przekład wg Mszału łac.-pol. z 1968 r.: „Prosimy Cię, Panie, niech Twoja łaska zawsze nas uprzedza i stale nam towarzyszy, pobudzając naszą gorliwość do pełnienia dobrych uczynków. Przez Pana naszego”.

Historia modlitwy. Modlitwa figuruje po raz pierwszy w papieskim Sakramentarzu Gregoriańskim (ok. 625/638 r.) w podanym pod koniec księgi zbiorze modlitw Jutrzni i Nieszpór. Potem przejmują ją  Frankońskie Sakramentarze Gelazjańskie, np. Sakramentarz z Gellone, umieszczając ją w formularzu XIX niedzieli po Pięćdziesiątnicy, jako orację drugą,  między kolektą a sekretą – obecność takiej modlitwy jest cechą charakterystyczną formularzy mszalnych tradycji gelazjańskiej i jej funkcja nie jest jasna, najprawdopodobniej jest to alternatywna kolekta (inne podawane przez różnych badaczy hipotezy to: modlitwa przed Ewangelią, jak kolekta jest przed I czytaniem; modlitwa końcowa oratio fidelium; wspólna z tradycją ambrozjańską oratio super sindonem w czasie ofertorium). Suplement św. Benedykta z Aniane do papieskiego Sakramentarza Gregoriańskiego umieszcza ją jako kolektę XVII niedzieli. W XI w. Sakramentarz z Subiaco ma cały ten formularz w XVIII niedzielę, ale potem Ordinarium Innocentego III (ok. 1213/1216) i franciszkański Missale regulae (ok. 1243/1257) mają go w XVI niedzielę po Pięćdziesiątnicy i tak już pozostanie.

Mszał Pawła VI. W Mszale posoborowym jest to kolekta XXVIII niedzieli per annum. Redakcja modlitwy bez zmian.

Polski przekład prawie identyczny, jedyna różnica: „prosimy Cię, Boże” zamiast: „prosimy Cię, Panie”.