Wspólnota kultu

Bardzo jestem ciekaw, co powiecie w tym temacie. Moje myśli układają się mniej więcej w taki tor:

1) Czym innym jest wspólnota rodziny, przyjaciół, pracowników, znajomych, klasy czy rocznika studiów a czymś zupełnie innym wspólnota kultu, którą wyznacza odprawianie wspólnego rytuału.

2) Wobec (1) wspólnota kultu wytwarza inną więź niż pozostałe, w których nota bene więzi charaktezują się własną specyfiką i jedynie przez analogię można mówić o społecznościach jako o wspólnocie.

3) Rytuał nie determinuje uczestników w tym, co przeżywają zarówno emocjonalnie jak i intelektualnie. Kult określa jedynie zewnętrzne postawy i czynności. Wobec tego, nie można zakładać psychologicznej więzi pomiędzy uczestnikami.

4) Do udziału w kulcie uprawomocnia inicjacja. Uczestnicy rytuału są podobni wyłącznie w tym aspekcie, że przyjęli inicjację i na jej podstawie wykonują te same czynności, wypowiadają te same słowa.

5) Wierzymy, że inicjacja nadaje nowy charakter wiernym. Wytwarza wspólną kondycję, której istotę można opisać wyłącznie w kategoriach teologicznych. Jedną z cech tej kondycji jest włączenie w Mistyczne Ciało Chrystusa, czyli Kościół. Inicjacja odbywa się indywidualnie. Indywidualna też pozostaje więź – i jej dynamika – z Kościołem.

Sumując powyższe punkty, dochodzę do wniosku, że rytuał zawsze przeżywamy indywidualnie, a więź pomiędzy uczestnikami jest teologiczna a nie psychologiczna. Tak więc nie uzasadnione jest "trzymanie się za ręce" (traktuję ten gest jako symbol wymuszonego poczucia więzi) mimo, iż jesteśmy realną wspólnotą. Uczestnik rytuału może przeżywać więź ze zgromadzeniem, jednak gdy dzieje się odwrotnie, niczego to nie zmienia. Przeżywanie nie ma znaczenia. Podobnie nie ma znaczenia, czy ktoś przeżywa (uświadamia sobie) oddziaływanie grawitacji lub też czy przeżywa więź z rodziną, w końcu i tak jest jej członkiem.

Może jednak się mylę?