Wkrótce środa – zaproszenie

Kiedy byłam dzieckiem, ten gest kapłana i słowa o prochu przeżywałam z trwogą. Niektóre starsze osoby oprócz głów nadstawiały też otwarte książeczki do modlitwy, aby kapłan i tam wrzucił szczyptę popiołu.

W najbliższą środę, jak niemal we wszystkie środy roku, znów spotkamy się w klasztorze na Freta, aby uczyć się śpiewać chorał. Dla mnie to są piękne spotkania, choć nie zawsze były łatwe. Wdzięczna jestem za współpracę z o. Markiem, wcześniej z o. Błażejem. Wcześniej rzuciliśmy się na głębokie wody i śpiewaliśmy co środę nieszpory. O. Marek Rojszyk wprowadził jednak nowe zasady. Najpierw uczymy się śpiewać w ogóle. Ogólnie ujmując wydobywać głos.

Od trzech śród rozbrzmiewa Credo in unum Deum, Gloria od minionej – proste melodie, złożone z kliku dźwięków, wypełnione zasadniczą treścią. Gdyby ktoś chciał dołączyć do nas, wciąż nie jest jeszcze za późno. Jakkolwiek zbyt duża rotacyjność uczestników w grupie nie jest korzystna, to jeszcze przez krótki moment, nowi, dobrzy, chętni i głodni chorału śpiewacy mile widziani w środy właśnie, o g. 19, w s. prowincjalskiej.

Śpiewanie pod czujnym uchem i nieskrywanym zapałem o. Marka jest wielką przyjemnością. Dlatego nie bez powodu zaśmiałam się wewnętrznie kiedy na zadane mu pytanie, czy za tydzień, czyli w tę Popielcową środę spotykamy się, aby śpiewać, odpowiedział, że jeżeli chcemy się dodatkowo umartwiać, to może odwołajmy spotkanie. Stanęło na tym jednak, że śpiewamy i w najbliższą środę.

Wracając tego dnia z klaszoru, przysięgam na słowo honoru, słyszałam jak gość w podziemiach grał na skrzypcach Credo in unum Deum. Zatrzymałam się, aby uwierzyć własnym uszom. Kiedy opowiedziałam o tym Przeorowi, rzekł, że wszystko mi się obecnie z jednym kojarzy. Nieprawda.