Wiersze o Bożym Narodzeniu

[Z królewskim prawem, bez miejsca w Ojczyźnie…]

Z królewskim prawem, bez miejsca w Ojczyźnie,
Syn Boży między zwierzęty się rodzi.
O! jakże rola uprawiona żyźnie
Pokorą…

Cóż wdzięczniejszego jako wdzięczność Matki,
Nadobniejszego co od Panieneczki,
Wyrumienionej ledwo jako kwiatki
Z dzieciństwa — alić w łono kolebeczki
Zazierającej z szczególnym zdziwieniem,
Czy prawda, że się Prawda urodziła
I że Stworzyciel stawa się stworzeniem?…
Cóż wdzięczniejszego? albo jaka siła
Szczycić się może tym wynalezieniem?
Albo gdzie miłość czystsza i wznioślejsza
Między wszystkimi wszech–serc miłościami
Prócz tej Miłości?…

On tylko, jako sam nie uczyniony,
Bez niewdzięczności kończy i zaczyna –
On tylko, jako sam nie zadłużony
Czasowi — tylko On, prawa nowina.
Gdy człowieczeństwa zeszedł cichą drogą,
Jak do owczarni pasterz, a nie złodziej,
Natura Jego nie witała z trwogą,
Kto wchodzi, wiedząc, i że mocen wchodzi:
W pokorze jeno pierwej się zrównała,
Tak że zniknęła osobistość ciała…

[Przyszła nareszcie chwila ciszy uroczystej…]

Przyszła nareszcie chwila ciszy uroczystej,
Stało się – między ludzi wszedł Mistrz–Wiekuisty
I do historii, która wielkich zdarzeń czeka,
Dołączył bijografię każdego człowieka,
Do epoki – dzień każdy, każdą dnia godzinę,
A do słów umiejętnych — wnętrzną słów przyczynę,
To jest: intencję serca…

[Źródło: Boże Narodzenie. Antologia poezji polskiej, oprac. A. Jastrzębski, A. Podsiad, Warszawa 1961]