Tekst: „Da, quaesumus, omnipotens Deus, ut, qui ex nostra infirmitate deficimus, intercedente Unigeniti Filii tui passione, respiremus. Qui tecum”.

Oficjalny polski przekład: “Wszechmogący Boże, z powodu własnej słabości upadamy w grzechy, daj nam nowe życie przez zasługi męki Twojego Jedynego Syna. Który z Tobą żyje”.

Przekład z łac.-pol. Mszału z 1968 r.: „Wszechmogący Boże, wśród tak licznych przeciwności upadamy wskutek własnej niemocy, spraw, prosimy, abyśmy otrzymali nowe siły przez zasługi męki Jednorodzonego Syna Twojego. Który z Tobą żyje”.

Właściwie oba przekłady są dość swobodne.

Historia modlitwy. Modlitwę zawierają po raz pierwszy Sakramentarze Gregoriańskie, zarówno papieski (ok. 625/638 r.) jak typu II (ok. 650/683 r.) i stąd przejdą do całej późniejszej tradycji.

W innych obrządkach. Modlitwę zna również tradycja ambrozjańska. Stosują ją w Wielki Poniedziałek Sakramentarz z Bergamo (IX w.), Sakramentarz Symplicjana (czyli z mediolańskiego klasztoru św. Symplicjana, ok. 900 r.) i Sakramentarz z Biasca (X w.), dwa pierwsze jako „oratio super populum” (odpowiednik rzymskiej kolekty), trzeci jako „oratio super sindonem” (w czasie ofertorium).

Jakub płacze z powodu braku Józefa, a Józef zasiada na rydwanie i czczony jest jak król, nie poddawszy się kiedyś słodyczy Egipcjanki, i wysławiony jest przez Tego, który zna ludzkie serca i ofiaruje niezniszczalny wieniec.

none