Wieczna młodość

P. Małgorzata Janiec pięknie napisała o swoich wrażeniach i przemyśleniach z pierwszych dni nowego pontyfikatu. No właśnie, wszystko takie pierwsze, nowe i świeże, zupełnie jak w I czytaniu z ubiegłej niedzieli: Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie rozstrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie.

Uważnie śledzę pierwsze papieskie słowa i gesty. Przyjmuję je serdecznie. I słowa o Kościele – zbudowanym na Chrystusowej krwi; mającym w centrum nie papieża, ale Chrystusa – uosobione Dobro, Prawdę i Piękno; o Kościele będącym czymś nieskończenie większym niż najszlachetniejsza i najsprawniejsza organizacja; o Kościele, którego nie da się sprowadzić do kategorii polityki. I słowa o Bogu, który się znuży okazywaniem miłosierdzia. I o nas, uczniach Chrystusa, powołanych by iść za Nim niosąc krzyż, budując Kościół, dając świadectwo i okazując miłosierdzie. Gesty – bodaj największe wrażenie zrobiło na mnie pozdrawianie wiernych wychodzących z kościoła św. Anny i powtarzana prośba do dzieci o modlitwę.

A w tle oszałamiające powiązania, skojarzenia i kontrasty, wszystkie bez wyjątku ukazujące nowość i wiosenną świeżość – nie, nie papieża, nawet nie Kościoła, ale żywego Boga, który jest wiecznie młody, a kochających Go (a więc i Kościół, i papieża, i oby każdego i każdą z nas) odnawia u źródeł życia.

O tych powiązaniach i nowościach pisało i mówiło wielu. Tu w skrócie. Najpierw to, co pierwsze, czego jeszcze nie było: papież – Franciszek, jezuita, człowiek spoza basenu Morza Śródziemnego… A powiązania: wizyta w Santa Maria Maggiore, gdzie spowiadają dominikanie, spoczywa św. Pius V, a swoje prymicje sprawował św. Ignacy Loyola. Synteza franciszkańsko-jezuicko-dominikańska? Dalej: widziane gdzieś w internecie zdjęcie trzech kolejnych papieży. Kontrast niespodziewanych nowości (w żadnym razie nie ostentacyjnych i bardzo naturalnych) z wiekiem papieża Franciszka. Kontrast mądrości tego świata (medialne „konklawe”) z działaniem Ducha Świętego. Symboliczne daty: fatimski dzień wyboru, Józefowa uroczystość rozpoczęcia posługi Piotrowej. Z przeszłości powraca to, co tchnie duchową przygodą: Ewangelia po grecku (jak powrót do czasów apostolskich) i wspaniała epopeja jezuickich misji.

Przez to wszystko czuję się zaproszony i do wdzięczności za ostatnich wspaniałych papieży, i do modlitwy za nowego, i do poszukiwania dróg własnego nawrócenia.

Wszystkim, którzy to czytają, życzę wiosny wiary, nadziei i miłości.

Gdybym na początku napisał pozdrowienia pokoju i dobra, koniec nie mógłby być inny niż AMDG.