V Prefacja wielkanocna

Oficjalny polski przekład: Przez ofiarę swojego ciała na krzyżu dopełnił On ofiary Starego Przymierza i oddając się za nasze zbawienie sam stał się Kapłanem, Ołtarzem i Barankiem ofiarnym.

Oryginał łaciński: Qui, oblatione corporis sui, antiqua sacrificia in crucis veritate perfecit, et, seipsum tibi pro nostra salute commendans, idem sacerdos, altare et agnus exhibuit.

Pochodzenie: Źródłem dla tej prefacji jest prefacja wtorku w oktawie Wielkanocy w Sakramentarzu gelazjańskim (ok. 628/715 r.) – GeV 476. Prefacja „gelazjańska” brzmi następująco:

„Qui oblatione sui corporis remotis sacrificiis carnalium victimarum seipsum tibi pro salute nostra offerens idem sacerdos et sacer agnus exhibuit”.

Roboczo tłumacząc:

„Który przez ofiarę swego Ciała, odrzuciwszy ofiary ze zwierząt, sam siebie ofiarowując Tobie za nasze zbawienie, okazał się Kapłanem i Barankiem ofiarnym”.

Każdy może sobie sam wyrobić pogląd, czy aktualna prefacja jest adaptacją „gelazjańskiej” czy raczej prefacją nową, ułożoną z wykorzystaniem dawnego źródła. Moim zdaniem to pierwsze.