Uczyć się od katedr

Niezwykła intuicja musiała kierować mistrzami architektury gotyckiej, kiedy z niezłomnym przekonaniem o słuszności swych poglądów stawiali kolejne katedry. Strzeliste katedry. Wierzymy, że takie budownictwo nie jest wyłącznie reakcją estetyczną na spuściznę sztuki romańskiej, to także cała zaklęta w kamieniu teologia, to wertykalizm, który podczas każdej modlitwy we wnętrzu pnącej się do nieba bazyliki prowadzi nasz wzrok i nasze myśli ku górze.

Do wizyty w średniowiecznej katedrze zdaje się zapraszać nas Kościół, rozpinając pomost pomiędzy doczesnością a rzeczami ostatecznymi. Zbawienie już się dokonało, oznacza to dla nas możliwość uczestnictwa w boskim dziele odkupienia już tu, za życia: Boże, Ty przez wielkanocną ofiarę Chrystusa dałeś swojemu ludowi zbawienie, udzielaj mu obficie Twoich darów, aby osiągnął pełną wolność i posiadł radość życia wiecznego, której pozwalasz mu kosztować na ziemi (kolekta). To świadectwo Bożej wielkości. Pan nie stawia przed nami zadań, którym nie moglibyśmy sprostać, nie prowadzi nas w nieznane. Jego obietnica wypełnia się już tu, na naszych oczach, a my stajemy przed Stwórcą jako powołani do wzięcia udziału w dziele zbawienia, do stawania się częścią historii Nowego Przymierza. Boży plan jest prosty; najpierw włączenie człowieka w rzeczywistość łaski – to nie przypadek, że centralnym punktem Liturgii Wigilii Paschalnej jest chrzest, sakrament przeżywany nie tylko przez katechumenów, jako że wszyscy wezwani jesteśmy do odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych. Przez dojrzały akt wyrzeczenia się „szatana, który jest głównym sprawcą zła” potwierdzamy swą gotowość kroczenia drogą prowadzącą nas do Ojca. Modlitwa po komunii wyraża to słowami: Wysłuchaj nas, wszechmogący Boże, i przygotuj do wiecznego szczęścia serca Twoich wiernych, którym udzieliłeś wielkiej łaski chrztu świętego.

Sakrament chrztu jest jednak dopiero początkiem. Tajemnica spotkania z Bogiem dotyka nas za każdym razem, gdy umacniamy się przy Jego stole, zawsze gdy korzystamy z szansy, by posilić się Prawdziwym Pokarmem. On to przez ucztę eucharystyczną daje nam siebie najpełniej i zaprasza do drogi w kierunku niebieskiej ojczyzny. Dotknięci łaską jesteśmy wezwani do wędrówki w rzeczywistość, gdzie samo istnienie będzie dotknięciem, a każde spojrzenie będzie wpatrywaniem się w majestat Najwyższego. Panie, nasz Boże, przyjmij łaskawie dary swoich wiernych i spraw, aby pod Twoją opieką zachowali otrzymaną łaskę i doszli do radości wiecznej (modlitwa nad darami). To prawdziwie wieczna radość: w Panu przebywać, w Nim trwać.

Podniesieni z jałowej ziemi, która nie daje spełnienia, zostaliśmy osadzeni na fundamencie chrztu w imię Ojca, Syna i Ducha prowadzimy teraz wędrówkę ku niebu. Szlak wiedzie wzwyż, kroczymy drogą wskazaną przez sięgające chmur wieże, zaostrzone ponad głowami archiwolty, przypory pełne niewiarygodnej lekkości, pinakle dziurawiące nieboskłon. To nie estetyka, to wezwanie do podniesienia głowy, nadano nam bowiem godność chrześcijan, podniesiono z mroku śmierci, nasze zadanie to wypatrywanie ostatecznego spotkania. Antyfona na komunię uporczywie nawołuje nas do pięcia się ku niebu: Razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie Chrystus siedzi po prawicy Boga, dążcie do tego, co w górze. Alleluja.

Przebóstwić codzienność i nadać jej sens w świetle aktu zmartwychwstania – to Boży pomysł na nieustanne świętowanie. To powód, dla którego aż osiem dni trwa rozważanie niepojętej tajemnicy paschalnej. To powód, dla którego nasza postawa winna pozostać wyprostowana na zawsze, jak gotyckie katedry, które w pokorze milczenia od wieków uczą modlitwy.