To właśnie brom

Padre zauważył niedobory i zwyczajem porządnego katolickiego kaznodziei skrytykował obecnych za to, że pozostali są nieobecni. Ale śpiewniczków wyprodukował więcej, czekają na chętnych.

Zresztą niech ci, co nie byli, żałują – zaśpiewaliśmy trzy razy hymn, zaczynając od bardzo surowej formy, poprzez próby uzupełnienia o choreografię (padre), które jednkowoż skończyły się jedynie na uzupełnieniu melodii o równoległą, śpiewaną w kwarcie (też padre z dodatkiem burdonu ze strony Wybitnego Muzykologa). Przy okazji odkryte zostały związki pomiędzy liturgią Zwiastowania a brytyjską (chyba) kinematografią. Zresztą przecież to właśnie miłość (Love actually) do śpiewu, rzecz jasna, nas na próbie zgromadziła, więc czemu by nie skojarzyć. Chociaż obawiamy się, że jednak proponowane elementy, inspirowane tańcem Hugh Granta, nie mają szans na pojawienie się w trakcie liturgii.

Całkiem nieźle poszły nam antyfony pierwszego nokturnu i trzecie responsorium, chociaż tu pojawiła się próba dywersji. Otóż opowiedziany został dowcip o bromu braniu, który kiedyś skutecznie zdemolował występ pewnego chóru. Cóż, okazaliśmy się zdecydowanie bardziej odporni na sugestię i „obumbravit” zostało odśpiewane z właściwą sobie dystyngowaną elegancją. To znaczy byłaby ona dystyngowana i byłaby elegancją, gdyby nie nasza dziurawa pamięć i fakt, że te responsoria strasznie zabałaganione – wszędzie pełno neum. W dodatku większość na innych wysokościach, niż pierwsza.

Ale wygląda i brzmi na to, że damy radę. Chociaż nie da się ukryć (nawet w smogu), że mało nas i chętnie przyjmiemy jeszcze nieco śpiewających. Więc jeśli macie ochotę do nas dołączyć oraz czas w środy od 19.00 do 20.00, to serdecznie zapraszamy do auli (wejście z atrium).

n/a