Teologia dziecięca – odsłona XXVIII

Jak pewnie część z PT. Czytelników pamięta, swojego czasu mieliśmy z rodziną nieszczęście trafić na Mszę w N., która wyprowadziła nas całkowicie z równowagi z racji swojego bycia niepodobną do niczego (pisałem o niej krótko potem, dość histerycznie, przyznaję). Akurat tak się złożyło, że całą pierwszą połowę tej Mszy trzymałem na kolanach Jagódkę, co oznaczało ni mniej, ni więcej tylko tyle, że była mimowolnym słuchaczem wszystkich moich ledwo tajonych wybuchów oburzenia i inwektyw, które ciężko i serdecznie mełłem pod wąsem. (Pewnie ludzie pobożni zarzucą mi, że zamiast pomodlić się za celebransa, wściekałem się na niego, deprawując w dodatku sześcioletnie dziecko. Będą mieli rację, ale ja nigdy nie byłem zbyt pobożny, w każdym razie nie odruchowo, a emocje targały mną wtedy, że hej…) W każdym razie, dla Jagódki ów ksiądz do dziś pozostał m.in. „tym księdzem z N., który robił cyrk zamiast Mszy”.

Jagoda przypomina pod pewnymi względami częściowo podziemny strumień, taki, do którego można wrzucić coś w jednym miejscu po to, żeby ileś kilometrów dalej to coś nagle wypłynęło spod ziemi. Słowem, dużo zapamiętuje i czasem, zupełnie niespodziewanie do jakiegoś tematu wraca. Tak było i dzisiaj, kiedy to w czasie jazdy samochodem na kółko teatralne nagle zaczęła temat „tego księdza z N., który robił cyrk zamiast Mszy”. Sama rozmowa nie jest tu istotna, istotne jest pytanie (zresztą z samą treścią rozmowy słabo powiązane), którym ją spointowała: „Ale tato, kto tego księdza wychował?”