Teologia dziecięca – odsłona XXVII

W ramach pewnej wewnętrznej reformy wprowadziliśmy ostatnio naszym dzieciom coś na kształt niedzielnej lekcji religii. A ponieważ trudno mówić o niej nie ustaliwszy najpierw rzeczy podstawowych, rozmowa dotyczyła świata, który, jak uczy św, Augustyn, dzieli się na civitas Dei i civitas mundi, która to civitas nader często jest również civitas diaboli. To znaczy tak by to może było mówione, gdybym to ja rzecz prowadził, jako żem jest urodzony jajogłowiec.  Ale ponieważ na szczęście była to moja żona, mowa była raczej o królestwie światła i królestwie ciemności.

Momentalne dziecięce skojarzenie przeniosło rozmowę na kategorie nieba i piekła. I tu Marianka, zapytana o piekło rzekła, że jest tam ciemno i płonie ogień. Przyciśnięta do muru, że jak to tak, jest ogień a ciemno, doprecyzowała: „Bo to jest taki ogień, który niczego nie oświeca”. A ciśnięta jeszcze o to, gdzie niebo i piekło się znajdują, zawyrokowała, że jedno i drugie nosimy w sobie.

Ogień, który nie daje światła. „Jeżeli więc światło, które jest w tobie jest ciemnością, jakże wielka to ciemność” (Mt 6,23). Piekło już na ziemi…

Znakomicie koresponduje z tym definicja grzechu sformułowana przez Jagódkę. Grzech to mianowicie robienie tego, czego chce szatan. A czegóż on może chcieć więcej, niż zmienić światło w ciemność, by sprawić, że to co do tej pory było światłem, teraz odbiera możliwość widzenia, by zmienić życie nieba w piekło?