Wtedy żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę. Rozebrali Go z szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny. Uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówąc: „Witaj, Królu Żydowski!” Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie (Mt 27.27 – 31)
W sensie społecznym Jezus już nie żyje. Nie ma żadnych praw. Jest skazańcem oddanym w ręce katów. Ci mają tego doskonałą świadomość. Nikt się za Nim nie ujmie. Oprawcy mogą robić, co chcą, byle umarł na zasądzony sposób – na krzyżu. Jest w ich mocy, na ich łasce i niełasce. Dręczą Go nie tak jak kot dręczy upolowaną mysz, ale dręczą go na sposób ludzki.
W świecie istot obdarzonych wyobraźnią, zdolnością rozumienia i kreowania znaczeń tępe okrucieństwo jest rzadkością. Nawet głupiec nadaje swemu okrucieństwu sensowną strukturę. Tutaj prześladowcy wystawią przedstawienie: oddania hołdu królowi. Przyjmą rolę poddanych witających króla, w roli którego obsadzają Jezusa. Wyposażą Go w błazeńskie insygnia władzy zrobione z tego, co mają pod ręką: sagum – płaszcz żołnierski w kolorze purpury, wieniec z ciernia – bolesna korona i trzcina jako berło w prawą dłoń.
W ramach rzymskiej jurysdykcji proces Jezusa jest procesem dotyczącym bezprawnego przywłaszczania sobie tytułu królewskiego w odniesieniu do jednej z prowincji Imperium Romanum. Dlatego uwaga wypowiedziana przez kogoś z żydowskiej starszyzny Jeśli go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem cezara. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się cezarowi. ma decydujące znaczenie dla skazania Jezusa. Namiestnik doskonale odczytuje ukrytą w niej pogróżkę donosu do Rzymu. Nie zaryzykuje dla siebie takiego obrotu zdarzeń.
Sanhedryn oskarża Jezusa o bluźniercze przywłaszczenie sobie tytułu Pomazańca – Syna Bożego. Dla Piłata Jezus jest tylko kimś zwanym Mesjaszem. Nazwa pusta, której nie pojmuje, bo jest poganinem. On i jego żołnierze uchwytują roszczenie do królewskości, które rozumieją dosłownie w porządku politycznej władzy wspartej siłą oręża. Stąd pytanie Piłata Czy ty jesteś królem żydowskim? Stąd scenariusz szydzenia z królewskości Jezusa.
Szyderstwo jest przemocą żołdactwa nad pozbawionym wszelkiego prawa i obrony skazańcem, który rości sobie pretensje do królewskości. Pomysł narzucał się sam. Ktoś bez praw, bezsilny, a niby król. Kto widział króla bez jakiejkolwiek siły? Smakowity kąsek dla niewyszukanej wyobraźni prostaków. Pokażą mu ile warte są jego rojenia. Można zaczynać spektakl, w którym szyderstwo jest zarazem pastwieniem się nad bezbronnym.
Dla skazańca, jakim był Jezus, otaczający go żołnierze w pretorium są przedsionkiem piekła. Tu już nie ma nadziei, tu się jest w rękach oprawców, którzy bawią się zadawanym cierpieniem. Nie tylko dręczą ciało: biją, plują, kaleczą, ale upokarzają. Z bólu tego upokorzenia coś muska każdego, kto usłyszał uszczypliwą „ksywkę”, ból ten dotyka przedrzeźnianego jąkały, małpowanego chromego, człowieka, któremu „dorobiono gębę”, szlachetnego, któremu insynuje się niecny motyw.
W ludzkim świecie jest morze bolesnych kpin: z kogoś subtelnego, z kogo naśmiewają się prostacy, z osoby tępej, z której kpią inteligentni. Wszystko to mamy za mniej lub bardziej naganne, dopuszczalne albo i nie. Natomiast niewątpliwie rzeczą haniebną jest szydzenie z ojcostwa swego ojca. Takie szyderstwo nie tylko sprawia ojcu cierpienie, ale usiłuje zachwiać jego tożsamością. Rzadkie i ekstremalnie patologiczne. Z czymś analogicznym mamy do czynienia w pretorium.
