Św. Alfonsa de’Liguori – modlitwa po komunii (komentarz, wideo)

Młody, 35–letni, założyciel zgromadzenia księży redemptorystów, był w XVIII-wiecznym Kościele wyjątkowo jasną postacią: „przyczynił się do powstrzymania fali oziębłości i zobojętnienia, jaka za jego czasów zalewała katolickie kraje Europy” (ks. Henryk Fros). Wśród licznych dzieł Liguori najwięcej myśli polemicznych i własnych zawierała Teologia moralna, a Uwielbienia Marii i kult Maryjny świętego przyczyniły się do walki z jansenizmem, wpłynęły też na kształt katolicyzmu w XIX wieku. 

Modlitwa po komunii

Boże, Ty uczyniłeś świętego Alfonsa Marię wiernym szafarzem i głosicielem Eucharystii, † spraw, aby Twoi wierni często ją przyjmowali * i wielbili Ciebie na wieki. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Modlitwa po komunii jest tekstem przejętym bez większych zmian z dawnego mszału (przy zastosowaniu nieznanego retuszu stylistycznego). Ma podobne zalety, co tekst poprzedni, jeśli zaś nie nawiązuje tak silnie do tekstu biblijnego, rekompensuje to z nawiązką odniesieniem do duchowości i nauki św. Alfonsa, rzec można — do tej scientia sanctorum, którą dziś konkretyzuje nam wielki doktor.

Nie znaczy to, aby całkowicie pozbawiona była aluzji biblijnych. Samego więc świętego nazywa wiernym szafarzem, a tak wyraźnie nawiązuje do nauki apostoła przedstawionej w 1 Kor 4 (ww. 1—2: Niech więc uważają nas ludzie za sługi Chrystusa i za szafarzy tajemnic Bożych. / A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny).

Jeśli jednak apostoł mówi ogólnie o szafarzach tajemnic Bożych, formułując to ostatnie określenie w liczbie mnogiej, tekst liturgiczny pojęcie sprowadza do czegoś bardziej szczegółowego i akcentuje jego zastosowanie do samej tajemnicy Eucharystii. Zostało to podyktowane nie tylko chwilą, w której modlitwę mamy zanosić. Takie zastosowanie biblijnego tekstu postuluje także świetny przykład wspominanego dziś świętego. Był rzeczywiście szczególnie gorliwym apostołem nabożeństwa do Eucharystii i jako taki skutecznie przeciwstawił się oddziaływaniu epigonów jansenizmu. Gdyby nie apostołowanie św. Alfonsa, wiek XIX byłby może nadal grzązł w oziębłości, a wierni nadal trzymaliby się z dala od pełnego uczestniczenia we mszy św. W konsekwencji Eucharystia nie byłaby dla nich w pełni tym, co głosi jej nazwa, tzn. nie stawałaby się radosnym dziękczynieniem.

Tym przewodnim myślom alfonsjańskiego przepowiadania odpowiada wiernie przedmiot prośby, zawartej w oracji. Błagamy w niej o to, aby wierni często przystępowali do Stołu Pańskiego, a z częstego przystępowania czerpali natchnienie do nieustannego wielbienia Boga. (…)

Za: Wprowadzenie do Mszy o świętych, ks. Henryk Fros, t. 2, Warszawa 1982.