Sługa zbawienia

To ludzie, my: oglądamy ekran z takiej odległości, że prawie dotykamy. Wszystko!

Prawie…

A Józef i widział, i dotykał Dziecko, które nie było jego.

Co i jak przeżywał młody Józef, nie wiemy. Na szczęście, Mateusz jest oszczędny, gdy relacjonuje zabieg przekonania go przez Anioła Pańskiego mówiącego wieści najważniejsze: „nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło” (Mt 1, 20).

Józef więc, nim będzie oglądał, dotykał żywego dziecka, ogląda i doświadcza spraw wielkich, jedynych.

A nie był on abstrakcjonistą, tylko człowiekiem konkretnym: widział przedmioty dotykalne — z nich tworzył.

Wiemy, że uwierzył Wysłannikowi Pańskiemu. Bo pochodził z Narodu, do którego synów Bóg zwykł był często przemawiać — od Abrahama począwszy, o czym mówi „Rodowód Jezusa Chrystusa, Syna Dawida, Syna Abrahama…” (Mt 1, 1). Tak, jak później przemawiał do Mojżesza i Proroków.

I wiedział Józef, że Jahwe jest Jedyny, Ten, który słowa dotrzymuje, słowa obietnicy. Można więc rzec: Józef oglądał Dziecko nim się narodziło. Bo przecież o Nim mówił przez swego Posłańca sam Pan.

Ale: dalej, nachylając się nad wierszem Hymnu, czytamy (i modlimy się jego słowami) o rzeczywistości Boga-Dziecka na ziemi: „w nędznej stajni…”.

Czyli – byle gdzie!

Bóg w nędzny, Bóg z nędzarzami, Bóg z biednymi tej ziemi. „Uzmysłowienie tej prawdy jakże jest aktualne zawsze wtedy, gdy wielu ludziom Kościoła — to znaczy nam, członkom Kościoła — wciąż i wciąż trzeba schodzić z tronów, odchodzić od splendoru i – oglądać Boga w nędzy.

By przygarniać biednych, wyszydzanych, pokrzywdzonych, odrzuconych i stać się — wraz ze św. Józefem z tegoż hymnu — „sługą zbawienia” – sługami zbawienia.