Skończ z czarami!

EWANGELIA  (Łk 11, 5-13) 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, użycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się. Drzwi są już zamknięte i moje dzieci leżą ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”.
Mówię wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje.
I ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajdzie, a kołaczącemu otworzą.
Jeżeli którego z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».

Jezus tutaj stosuje niezwykłe porównanie: Boga jako leniwego przyjaciela. Bo co to za przyjaciel, który, kiedy jesteśmy w potrzebie, nie wstaje? Przynajmniej ja, gdybym tak się zachował, czułbym się bardzo kiepsko jako przyjaciel.

Dlaczego więc Jezus używa tego porównania? A czy nie masz takiego wrażenia, że Bóg właśnie tak się zachowuje wobec Ciebie? Przypomnij sobie te wszystkie momenty w których bardzo się o coś modliłeś i nic z tego nie wyszło. Albo bardzo czegoś chciałeś, a poszło tak jakoś… inaczej?

Jezus (czyli Bóg) jest tego, jak widzisz, świadomy. Problem jest jeden: często ten nasz kontakt pozostaje tylko i wyłącznie w formie modlitwy.

Ona jest bardzo ważna i dobrze jest od niej zacząć, ale nie jest czarem, więc nie zadziała jak powiesz magiczną formułę. Skończ z czarami!

Wszelkie działania dla chrześcijanina powinny mieć dwie ręce: modlitwę i robotę. Jeśli o czymś marzysz, pragniesz z całego serca itd. to zacznij to robić! Uwierz mi, Bóg z Tobą będzie. Nie zostawi Cię. Ale musisz zacząć. Inaczej nie dziw się, że coś „nie siada”.