Sekwencja

Wielka Środa była piękna. Słoneczna, promienista. Ale jej złamane ciepło okazało się zdradliwe. Zmogło rodzinę. Nazajutrz na Wieczerzę Pańską poszedłem sam. W parafii nikt nikomu nóg nie umywał. Zwyczajnie uroczysta msza. Szczypta kadzidła przy procesji przeniesienia. Ciemnica licha, czuwanie do dwudziestej drugiej, by po zamknięciu kościoła z czystym sumieniem udać się na spoczynek.

Ale tym razem nie spałem. Nie zdążyłem. Położyłem się tylko. Bo moja córka się narodziła. W noc Ogrójca i krwawego potu. W szpitalu. Tuż przed paschalną pełnią. Dał Bóg.

Szpital był opustoszały. Noc stłumiona, prawie bezludna. Jechałem, wiozłem, na wskroś, przez tę noc − gaj oliwny. Jakbym Ojcze nasz przerwał w połowie. Pobłądził w słowach Składu apostolskiego. Z ciszą na ramieniu, bo spokojnie było i godnie. Tylko potem z przesadą, z medycyną wokół. Na wyrost.

Kafelki i lamperie. Cień lekarza, przychylne twarze położnych. Nucąc Ludu, mój ludu jak starą balladę o upływającej właśnie nocy, zobaczyłem, przywitałem córkę.

Zmieszany jestem, pomieszany. Działo się wszystko jednocześnie. Nakładało. Wróciłem rano. Z moją wielkopiątkową radością. Poszedłem, śpiewałem Mękę Pańską, tłumiąc kaszel i chyba jeszcze zmęczenie. Ale co robiłem w dniu zejścia do otchłani? Gdzie się podziałem wieczorem i nazajutrz?