Sakrament wzrastania w łasce

Sakrament dojrzałości czy dojrzewania?

Nawet proste odczytanie tekstów Katechizmu Kościoła Katolickiego, mówiących o bierzmowaniu, wskazuje na jego wyjątkową rolę w procesie rozwoju chrześcijanina. Oto jeden z fragmentów: Bierzmowanie przynosi wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej: zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie, tak że możemy mówić Abba, Ojcze! (Rz 8, 15); ściślej jednoczy nas z Chrystusem; pomnaża w nas dary Ducha Świętego; udoskonala więź z Kościołem; udziela nam, jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża (KKK 1303).

Pojawia się tu wiele określeń mówiących o wzrastaniu. Bierzmowanie przynosi wzrost i pogłębienie, głębiej zakorzenia, ściślej jednoczy, pomnaża, udoskonala. Określenia te wskazują na charakter daru, jaki otrzymaliśmy w tym świętym namaszczeniu. Jego specyfiką jest rozwój. Dokonuje się on na wszystkich odcinkach życia chrześcijańskiego. Najbardziej jednak wyróżnione są dwa obszary naszej chrześcijańskiej egzystencji. Pierwszy dotyczy relacji do Boga w Trójcy Świętego Jedynego, drugi zaś relacji do Kościoła. W świetle powyższych stwierdzeń katechizmowych wzrost dotyczy przede wszystkim relacji do Ojca, Syna i Ducha Świętego. Najpierw jest to głębsze zakorzenienie w Bożym synostwie. To nowa zdolność zwrócenia się do Boga z dziecięcą miłością i dziecięcym zaufaniem. Korzenie już są dawno zapuszczone. Teraz powinny jeszcze głębiej sięgnąć do życiodajnej gleby ojcowskiej miłości. Drugim aspektem tej relacji jest ściślejsze zjednoczenie z Chrystusem. Znów zaakcentowany jest wymiar osobowy. Chodzi o relację między osobami. Chrystus staje się kimś bliższym człowiekowi nie tylko na poziomie niewidzialnej łaski, lecz także na poziomie świadomych wyborów, osobowych odniesień, codziennych spotkań, wspólnego wędrowania przez życie. Trzecim wreszcie aspektem głębszego wejścia w życie trynitarne Boga jest pomnożenie darów Ducha Świętego. O te dary prosi Kościół w czasie obrzędu bierzmowania. Dzięki nim człowiek jest uzdolniony do głębszej wiary, mocniejszej nadziei i gorętszej miłości. Ta zdolność jest stale otwarta na rozwój. Jest to rozwój w Duchu Świętym. Jedyny prawdziwy rozwój chrześcijanina.

Drugim kierunkiem wzrastania, o którym mówi KKK, jest doskonalsza więź z Kościołem. Ks. Blachnicki nauczył nas myśleć o Kościele jako konkretnej wspólnocie, w której człowiek żyje i przez którą ma łączność z szerszą wspólnotą diecezji i całą wspólnotą Kościoła powszechnego, a nawet ze wspólnotą Kościoła oczyszczającego się w czyśćcu i Kościoła zbawionych w niebie. To wyraźny kierunek wzrostu, a równocześnie porządek. Szczególną rolę odgrywają ci, z którymi żyję na co dzień. Tu ma się tworzyć wspólnota miłości, przebaczenia, służby, zaufania, wierności i wszystkich innych postaw, dzięki którym realizuje się wzór życia ukazany w Ewangelii: aby byli jedno, jak Ty, Ojcze we Mnie, a Ja w Tobie.

Przyjęcie bierzmowania niewątpliwie oznacza ubogacenie duchowego organizmu człowieka w niezwykłe zdolności. Wymienione powyżej talenty są tego przykładem. Są to zdolności specyficzne. Opisujemy je słowami: pomnażać, udoskonalać, pogłębiać, umacniać, ściślej jednoczyć. Do natury tych darów należy długotrwałe działanie. Nawet gdy są otrzymane w jednej chwili, to działają nieustannie. W życiu chrześcijanina przyjmują postać stałego udoskonalania, umacniania, pogłębiania, wzrastania. Jest to niezniszczalne znamię sakramentu bierzmowania. To dar pieczęci, która jest mocno odciśnięta w duszy.

Sakrament bierzmowania w formacji Ruchu

Można wyrazić nadzieję, że temat pracy formacyjnej ku dojrzałości chrześcijańskiej będzie okazją do refleksji także nad sakramentem bierzmowania. Trudno bowiem mówić o dążeniu do chrześcijańskiej dojrzałości bez odwołania się do łask, jakie Bóg ofiarował nam w tym sakramencie. Ostatecznie autorem duchowego wzrostu jest sam Duch Święty. Tylko On zna tajemnicę miłości między osobami i ich wzajemnego oddania sobie. Jest to Jego tajemnica w wewnętrznym życiu Boga i Jego dar dla ludzi.
W naszej formacji często mówimy o dojrzałości wiary, rzadziej ukazujemy tę dojrzałość czy też dojrzewanie w relacji do sakramentu bierzmowania. Zbyt mało odwołujemy się do tej potęgi łaski, jaka została nam dana w chwili, gdy biskup znaczył nas na czole krzyżmem świętym i mówił: N., przyjmij znamię daru Ducha Świętego. Takie jest przynajmniej moje odczucie. Dlatego wraz z przywołaniem tego tematu chciałem podać kilka sugestii działania. Są to propozycje dotyczące nie tylko programu formacyjnego Ruchu, lecz także możliwości apostolskiej działalności jego członków:

– Dzielić się osobistym doświadczeniem łaski bierzmowania. Czym ono jest dla mnie? Jak korzystam z otrzymanych w tym sakramencie darów? Na ile podejmując posługę animatora odczuwam potrzebę odnowienia w sobie darów Ducha Świętego otrzymanych w sakramencie bierzmowania?
– Dzielić się sposobem przeżywania zadań chrzestnego i świadka bierzmowania. Są to posługi, których nie można spełniać bez przyjęcia tego sakramentu. Jak dobrze je wypełnić? Jak pomóc innym w podjęciu tych zadań?
– Wspierać wspólnotę parafialną w przygotowaniu kandydatów do bierzmowania. Wiele wspólnot podjęło już przygotowanie do bierzmowania w grupach. Potrzeba animatorów.
– W praktykę Ruchu wchodzi obrzęd odnowy misji otrzymanej w sakramencie bierzmowania. To jedna z form ukazywania wielkości tego sakramentu.

To tylko niektóre myśli do refleksji w związku z sakramentem bierzmowania, sakramentem stale obecnym i żywym w życiu człowieka, mającym nieustanny wpływ na jego osobisty wzrost w łasce. Na tym fundamencie osobistego wzrostu dokonuje się także apostolstwo.