Rozwijać łaskę chrztu…

Większość z nas intuicyjnie czuje, że wprowadzenie w uczestnictwo w liturgii, jest głównym elementem wchodzenia w przestrzeń wiary. Wydaje się jednak, że samo „chodzenie do kościoła” to mało, w aktualnej sytuacji trzeba zapytać, czy wszystkie sposoby sprawowania liturgii, z jakimi się spotykamy można rzeczywiście uznać za ukierunkowane na oddanie chwały Bogu. Sprawa jest poważna, ponieważ liturgia, która taka nie jest, staje się niejako zaprzeczeniem samej siebie. Jeśli  zamiast kierunkować chrześcijan w pierwszym rzędzie na prymat Boga i miłość ku Niemu, za swój główny cel uznaje np. wytwarzanie jakichś stanów emocjonalnych (np. „poczucie wspólnoty”), moralne pouczenie, ekspresję indywidualnej kreatywności czy cokolwiek innego, tym samym usuwa się z pozycji „źródła i szczytu” działania Kościoła. I tym samym to, co miało być życiodajną wymianą dającą nam nadprzyrodzoną łaskę, zaczyna operować na płaszczyźnie horyzontalnej, czysto ludzkiej – człowiek w liturgii zwraca się sam do siebie. W perspektywie rozwijania łaski chrztu – wiary, prowadzącej do życia wiecznego – nie jest to rzecz obojętna, przeciwnie, nie wahałbym się z nazwaniem jej mniej lub bardziej śmiertelną trucizną.

Cały tekst na www.christianitas.org.