Radość życia
W uroczystość świętych apostołów Piotra i Pawła Bóg daje nam czcigodną i świętą radość (venerandam sanctamque laetitiam), jak czytamy w kolekcie dzisiejszej mszy. Purpura liturgicznych szat przypomina o męce apostołów i krwi, przelanej dla imienia naszego Pana. Dla nieba są to ich narodziny, dla ziemi – śmierć.
Kościół codziennie głosi śmierć Pańską, także wtedy, gdy z radością obchodzi narodzenie Pana czy Jego triumfalne zmartwychwstanie. Kościół radość znajduje w Jego śmierci, bo daje ona życie. Radość we wspomnienie męczeńskiej śmierci dwóch apostołów też jest radością życia, a nie śmierci.
Czytamy dziś w Ewangelii słowa Pana do Szymona Piotra: Na tobie zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą (Mt 16:18). Takie jest oficjalne tłumaczenie, używane w czasie liturgii. Ale Mateusz trochę co innego zapisał: Jezus mówi o pulai hadou, bramach świata zmarłych. Hades – w klasycznej grece oznacza zarówno brata Dzeusowego, nieśmiertelnego władcę podziemia, krainy zmarłych, jak i samą tę krainę. To drugie znaczenie pojawia się bardzo często w Septuagincie – Hades staje się odpowiednikiem hebrajskiego Szeolu. Nie jest to więc piekło w naszym rozumieniu, miejsce potępienia i wiecznej męki, gdzie mieszka szatan. Dla pogańskich Greków miejscem męki bezbożnych jest Tartaros; Mateusz piekło jako miejsce potępienia określa, wziętym z hebrajskiego, słowem geenna. A tu mamy po prostu bramy Hadesu, świata zmarłych, które nie przezwyciężą Chrystusowego Kościoła, zbudowanego na wyznaniu Piotra: Ty jesteś Pomazaniec, Syn Boga żywego. Bóg jest żywy i jest Bogiem żywych (Mt 22:32), Jego Kościół jest zgromadzeniem żywych. Śmierć nie ma nad nimi władzy. Widać to chociażby w litanii do Wszystkich Świętych, w której wzywamy pomocy tych, którzy wciąż żyją, pomocy całej naszej rodziny, którą jest Kościół.
Olivae binae pietatis unicae,
Fide devotos, spe robustos maxime,
Fonte repletos caritatis geminae
Post mortem carnis impetrate vivere*). (z hymnu I nieszporów, przypisywanego niegdyś żonie Boecjusza, Helpis)
*) Bliźniacze przez jedyną miłość oliwne drzewa, sprawcie, by po śmierci ciała żyli ci, którzy są w wierze wierni, bardzo w nadziei mocni, i napili się ze źródła podwójnej [Boga i bliźniego] miłości.
PS Dobry Boże, moja radość dzisiejsza będzie jeszcze większa, jeśli temperatura obniży się o kilkanaście stopni i zniknie zagrożenie udarem cieplnym, którego początki już czuję.
Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu Liturgia.pl ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.
Zobacz także
-
Liturgia w soczewce: XXXI niedziela zwykła, rok...
„Liturgia w soczewce” to propozycja komentarzy do tekstów liturgii niedzielnej Mszy świętej, byśmy mogli jeszcze... więcej
-
Listopadowy numer „W drodze”: Bierzcie i jedzcie
Najnowszy numer miesięcznika „W drodze”: o komunii, która ma nam dawać duchową siłę, o tym,... więcej
-
Liturgia w soczewce: XXX niedziela zwykła, rok...
„Liturgia w soczewce” to propozycja komentarzy do tekstów liturgii niedzielnej Mszy świętej, byśmy mogli jeszcze... więcej
-
29 lis
Wrocław: Warsztaty Muzyczno-Liturgiczne + Rekolekcje na początku Adwentu
Dominikanie we Wrocławiu i Schola OP po raz kolejny organizują… więcej
Marcin L. Morawski
Filolog (ale nie lingwista) o mentalności Anglosasa z czasów Bedy. Szczególnie bliska jest mu teologia Wielkiej Soboty. Miłośnik Tolkiena, angielskiej herbaty, Loreeny McKennitt i psów wszelkich ras. Uczy greki, łaciny i gockiego. Czasami coś tłumaczy, zdarza mu się i wiersz napisać. Interesuje się greką biblijną oraz średniowieczną literaturą łacińską i angielską. Członek International Society of Anglo-Saxonists, Henry Bradshaw Society.