Przeniesienie relikwii św. Ojca Dominika

„Zgodnie ze swoją wolą św. Dominik został pochowany pod stopami braci w kościele św. Mikołaja w Bolonii. Mimo że wielu chorych zaświadczało, iż doznawali uzdrowień przy jego grobie, bracia nie chcieli ich uznawać, a nawet niszczyli dziękczynne wota. W końcu 24 maja 1233 roku papież Grzegorz IX pozwolił na przeniesienie ciała św. Dominika do marmurowego grobowca, w obecności legata papieskiego, arcybiskupa Rawenny, Teodoryka, Jordana z Saksonii oraz wielu braci uczestniczących w kapitule generalnej w Bolonii. Wtedy to cudowny zapach unosił się ze świętego ciała, dając wszystkim dobitne świadectwo, że ten człowiek był dobrą wonią Chrystusa. Arcybiskup odprawił uroczystą Mszę świętą, a ponieważ działo się to we wtorek po Zesłaniu Ducha Świętego, chór zaśpiewał antyfonę na wejście: Przyjmijcie wdzięczną woń waszej chwały (Jordan z Saksonii). Był to początek procesu kanonizacyjnego, zakończonego 3 lipca 1234 roku, kiedy Grzegorz IX ogłosił Dominika świętym. Jan z Vercelli, szósty generał zakonu, wystawił mu godniejszy grobowiec, do którego 5 czerwca 1267 roku złożono relikwie św. Dominika" (za: Liturgia Godzin. Teksty własne Zakonu Kaznodziejskiego).

"Najświętszy kapłanie Boży / łaskawy wyznawco i wspaniały głosicielu, / św. Ojcze Dominiku, bądź z nami / i nakłoń swoje ojcowskie ucho na głos naszego błagania. //

Ty już od swojej młodości zaprawiony w życiu zakonnym, / pragnąłeś z całego serca dążyć do świętości. Wzrastałeś z cnoty w cnotę, / nieustannie postępując w dobru. / Wydałeś swoje ciało na ofiarę miłą Bogu, żywą i świętą. / Ukształtowany Bożą nauką, / poświęciłeś Bogu całego siebie. / Rozpalony Bożą gorliwością i ogniem, / wybrałeś dla siebie najdoskonalszą formę życia apostolskiego, / w wielkiej miłości, w zapale ducha i w ślubie ubóstwa, / i wsparty Bożą pomocą, / założyłeś w tym celu Zakon Braci Kaznodziejów. //

Prosimy Ciebie, święty Dominiku, / nasz chwalebny Ojcze i Przewodniku: / bądź z nami i ze wszystkimi, którzy Cię wzywają. / Okaż się dla nas prawdziwie Dominikiem, / gorliwym stróżem trzody Pańskiej. Ochraniaj nas zawsze i kieruj tymi, których Ci powierzono. / A po tym wygnaniu okaż nas Błogosławionemu Panu / i Umiłowanemu Synowi Najwyższego Boga, / Naszemu Panu i Zbawicielowi, Jezusowi Chrystusowi.  / Jemu cześć, sława i chwała, niewysłowiona radość i wieczne szczęście". (Z modlitwy bł. Jordana z Saksonii)

mg