Prefacja o jedności Kościoła

Oficjalny polski przekład:

Przez Niego bowiem doprowadziłeś nas do poznania Twojej prawdy, abyśmy złączeni węzłem jednej wiary i chrztu świętego, stali się członkami Jego Ciała. Przez Niego udzieliłeś wszystkim narodom Twojego Ducha Świętego, który działając przez rozmaite dary jest Sprawcą jedności. Duch Święty zamieszkuje w Twoich przybranych dzieciach, napełnia cały Kościół i nim kieruje.

Oryginał łaciński:

Per ipsum enim nos adduxisti ad agnitionem tuae veritatis, ut unius fidei et baptismi vinculo Corpus eius efficeremur; per ipsum in cunctis gentibus largitus es Spiritum Sanctum tuum, qui, in diversitate donorum mirabilis operator et unitatis effector, filios adoptionis inhabitat totamque replet et regit Ecclesiam.

Pochodzenie:

To jest nowa prefacja, natomiast jej poszczególne frazy pochodzą albo z tekstów biblijnych albo z dawnych źródeł liturgicznych:

– „doprowadziłeś nas do poznania Twojej prawdy” – 1 Tm 2, 4

– „abyśmy złączeni węzłem jednej wiary i chrztu świętego, stali się członkami Jego Ciała” – nawiązanie do Ef 4, 3-5. 12

– „przez Niego udzieliłeś wszystkim narodom Twojego Ducha Świętego, który działając przez rozmaite dary jest Sprawcą jedności” – nieco zmodyfikowana fraza wzięta z prefacji na dzień Pięćdziesiątnicy w Sakramentarzu Gelazjańskim (ok. 628/715 r.), GeV 641

– „Duch Święty zamieszkuje w Twoich przybranych dzieciach” – dosł. zamieszkuje synów przybrania (filios adoptionis inhabitat) – biblijnym kontekstem są teksty Pawłowe Rz 8, 15 i Ga 4, 6, natomiast źródłem bezpośrednim są prefacje na Zesłanie Ducha Świętego z rzymskich sakramentarzy: Leoniańskiego (= z Werony, ok. 560/590), Ve 202; Gelazjańskiego (prefacja z Wigilii Pięćdziesiątnicy), GeV 627 i Gregoriańskiego (pierwsza redakcja ok. 625/638 r.), GrH 522.

– „napełnia cały Kościół i nim kieruje” – nie jestem pewien, wydaje mi się, że inspiracją dla tej frazy może być mszalna antyfona na dzień Pięćdziesiątnicy („Duch Pański napełnił okrąg ziemi”) i fragment Konstytucji dogmatycznej o Kościele „Lumen gentium” – KK 4.