Prawdziwy człowiek

Z pasterkowego kazania zapamiętałem, że narodzenie Chrystusa było (jest) czymś absolutnie zaskakującym. Banał? Być może. Ale kiedy o tym myślałem przyszły mi do głowy te właśnie słowa kolędy, a dokładnie zawarte w nich retoryczne pytania. Kontekst wskazuje na to zaskoczenie – dlaczego, jeśli oczywiście przyjmiemy za dobrą monetę relację Ewangelii, Bóg-Człowiek rodzi się w totalnej biedzie? Przecież mógł być pałac, złota kolebeczka, miękka poduszeczka (tfu, właśnie za te zdrobnienia nie lubię kolęd) i inne złote i diamentowe "-eczki" czy "-szeczki". A tu brud, smród (jakby nie było stajnia) i ubóstwo…

Jeśli dobrze pamiętam, standardowe wyjaśnienie mówi o solidarności z ubogimi tego świata. To dobre wyjaśnienie, a i pewnie jakoś prawdziwe, choć pachnie resentymentem, może nie takim, jaki opisywał Nietsche w "Genealogii moralności" ale jednak resentymentem. Takie interpretacje pozwoliły ludziom typu Ericha Fromma widzieć w chrześcijaństwie kompensacyjny mechanizm wynikający z walki klas.

Inne wyjaśnienie pojawia się, kiedy spróbujemy dokonać pewnej prostej symulacji, a mianowicie zadać sobie pytanie, jak wielki i wspaniały musiałby być ów pałac, żeby nadawał się do zamieszkiwania go przez Wcielone Słowo? Ile musiałoby być w nim złotych kolebeczek i innych kosztownych śmieci? Odpowiedź jest prosta: nieskończenie. Tak wiele, że zaginąłby pod ich nawałem podstawowy fakt człowieczeństwa Bóstwa. Prawdziwego człowieczeństwa.