„Pociechę przyniesie mi życie wieczne” – o. Jean Deshusses OSB

Wahałem się jak zrobić. Miałem do wyboru albo wybrać jedną postać i ją opisać bliżej  albo w jednym tekście opisać pokrótce kilka postaci. Wybrałem to drugie, bo uznałem że postaci wartych wspomnienia jest więcej, a i tak dokonałem selekcji, z konieczności pozostawiając takich gigantów jak np. ks. Emmanuel Bourque, ks. Klaus Gamber, o. Stephen Van Dijk OFM czy bp Anton Hänggi. Natomiast gdybym się zdecydował na wariant pierwszy, to wybraną przeze mnie postacią byłby najpewniej o. Jean Deshusses OSB (1908-1997) z południowofrancuskiego opactwa Hautecombe (przeniesionego w 1992 r. do Ganagobie w Prowansji z powodu zbyt dużego napływu turystów do Hautecombe). O. Deshusses był znakomitym badaczem liturgicznych źródeł łacińskich i jego wkład w studium sakramentarzy jest wprost nieoceniony, ale  – jak wynika ze świadectw osób, które go znały – przede wszystkim był on prostym i pokornym mnichem, posłusznie przyjmującym rozmaite zadania, które mu były zlecane, jak pomoc w duszpasterstwie w okolicznych kościołach, formacja nowicjuszy w opactwie, opieka nad sklepem klasztornym, prowadzenie rachunkowości w czasie renowacji opactwa itd. Bardzo serio traktował życie monastyczne i kapłaństwo i dlatego boleśnie przeżywał przypadki odchodzenia współbraci. Miał żywe nabożeństwo do Maryi i m.in. z tego powodu wydał zbiór homilii maryjnych św. Amadeusza z Lozanny, opata z Hautecombe w XII w.

Czuł się bardzo związany ze wspólnotą i ze swymi współbraćmi i właśnie z tego powodu późną wiosną 1997 r., po nagłej śmierci jego „kursowego”, czyli współbrata z którym był w nowicjacie, gwałtownie pogorszyło się jego zdrowie i przez kilka tygodni umierał w coraz większych cierpieniach. Jak zaświadczył jego opat, o. Deshusses cierpiał w cichości, a pytany co mogłoby mu przynieść ulgę, odpowiadał: „Życie wieczne„. Zmarł 9 lipca 1997 r., w dniu, w którym benedyktyńska kongregacja solesmeńska, do której należy opactwo Hautecombe/Ganagobie, obchodzi święto Maryi Matki Opatrzności. Myślę, że o. Jean Deshusses to bardzo ładna postać, przykład spełnionego życia chrzecijańskiego w powołaniu monastycznym.

Czasem jednak doczytując coś nt. pewnych zasłużonych dla studium liturgii postaci można też dokonać mniej ciekawego odkrycia. W majowym „Oremus” wzmiankowałem pod koniec prof. Williama G. Storeya (1924-2014), Kanadyjczyka, świeckiego profesora teologii na uniwersytecie Notre Dame (USA). Storey wraz z innym profesorem Notre Dame, Duńczykiem o. Nielsem Krogh Rasmussenem OP (1935-1987), przygotował znakomitą angielskojęzyczną wersję wprowadzenia do studium średniowiecznych łacińskich ksiąg liturgicznych autorstwa ks. Cyrille Vogela (1919-1982). Poprawiona i uzupełniona przez Storeya i Rasmussena książka Vogela to bezapelacyjnie najlepszy przewodnik dla studentów historii liturgii i początkujacych badaczy źródeł („Medieval Liturgy. An Introduction to the Sources„, The Pastoral Press, Washington 1986). Jako emeryt prof. Storey stał się natomiast wydawcą modlitewników na różne okazje, opublikował też m.in. „Modlitewnik dla chrześcijańskich gejów i lesbijek” („A Book of Prayer: For Gay and Lesbian Christians”,Crossroad Publishing Co., New York 2002), zawierający m.in. modlitwy za partnera, modlitwy za doznających dyskryminacji, rytuał party Coming-outu itd. Ręce opadają. Facetowi kompletnie odwaliło na starość.

Trzeba modlić się o zbawienie duszy Storeya, natomiast zdecydowanie wolę napotykać na świadectwa takie jak o o. Deshusses, gdzie praca intelektualna to integralna część życia ewangelicznego.