Po wyborach: Deo gratias!

Parę tygodni temu, zainspirowany Ewangelią o natrętnym przyjacielu (Łk 11, 5-8)wstałem w nocy na modlitwę i wchodząc do naszej domowej kaplicy, powiedziałem: „Przyjacielu, użycz mi trzy chleby” (Łk 11, 5), po czym przedstawiłem trzy intencje modlitewne. Jedna z tych intencji to była prośba o takie zwycięstwo PiS w wyborach, żeby mogło rządzić samodzielnie. Błogosławiony niech będzie Pan!

Ktoś może powie, że było to mieszanie Pana Boga do czczych rzeczy, ale ja uważam, że przez wybory też realizuje się walka duchowa. Pewnie, że PiS nie jest partią aniołów i nie wprowadzi raju na ziemi, ale pogonienie od władzy tej żałosnej i pod każdym względem dramatycznie szkodliwej dla Polski koalicji PO-PSL było po prostu moralnym obowiązkiem. A tylko wysokie zwycięstwo PiS gwarantowało, że ta ferajna straci władzę.

No i jako przedstawiciel „Polski radykalnej”, „Polski zaściankowej” i jako „stary, niewykształcony i z małej miejscowości” z uciechą patrzę np. na wczorajszą żałobną okładkę „Lisweeka” i na lamenty „Gazety Wyborczej”, której dziennikarze już od paru tygodni powtarzają jak strasznie się wszystkiego boją: „Boję się rządów PiS, boję się Kaczyńskiego, boję się Macierewicza”… etc. etc. W radiowej Jedynce w wieczorze wyborczym był m.in. Seweryn Blumsztajn i prawie w każdym zdaniu powtarzał „boję się”. Kurczę, wydawali się tacy potężni i wpływowi, a trzęsą się ze strachu – jak galaretka z kurczaka na wiejskim weselu (to tekst mistrza Zimocha z komentarza piłkarskiego). Wypełnia się słowo: „Ci co nie wzywają Pana, tam zadrżą ze strachu, gdzie bać się nie ma czego” (Ps 53, 5-6).

Deo gratias!