O wierze prawdziwej, chociaż zabobonnej

A wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na Niego napierał. A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele wycierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Posłyszała o Jezusie, więc weszła z tyłu między tłum i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: „Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa”. Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w [swym] ciele, że jest uleczona z dolegliwości. A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: „Kto dotknął mojego płaszcza?” Odpowiedzieli Mu uczniowie: „Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto Mnie dotknął”. On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy kobieta podeszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, padła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: „Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź wolna od swej dolegliwości”. (Mk 5. 24 – 34)

Myślę, że rację ma kard. Newman piszący w „Kazaniach uniwersyteckich”: „Kobieta, która cierpiała na upływ krwi, i która sądziła, że zostanie wyleczona dzięki sekretnemu dotknięciu się szat naszego Pana, być może bardziej zasługiwałaby na miano zabobonnej niż barbarzyńcy z Malty. [Chodzi o (Dz 28. 1 – 6) – M.G.]… Uważała bowiem, że skraj Jego płaszcza jest pierwotnym źródłem cudownej mocy, i w ten sposób stanęła niemalże  na pozycji tych, którzy oddają cześć bałwochwalczą stworzeniom.” (str. 228 – 229)