O uroczystości Objawienia Pańskiego

Pierwsze wiarygodne informacje o kościelnym świętowaniu „Trzech Króli” odnajdujemy u Ammianusa Marcellinusa, a następnie u Zonarasa (361). Na Wschodzie uroczystość Objawienia Pańskiego była ściśle związana ze świętem Narodzenia Pańskiego, które wówczas niosło w sobie nieco więcej treści, mieściło się w nim i przybycie trzech mędrców, i chrzest Pański. Na Zachodzie święto Objawienia Pańskiego obchodzono od końca IV wieku, niezależnie od Bożego Narodzenia.

Tego dnia świętujemy zjawienie się w Betlejemskiej grocie trzech Mędrców ze Wschodu, pragnących złożyć pokłon Nowonarodzonemu. Zdarzenie to opisuje św. Mateusz Ewangelista (2, 1-12). Być może trzej królowie, mędrcy, zwani też magami, byli astrologami, którzy ujrzeli niezwykłą gwiazdę zwiastującą narodziny Króla. Wyruszyli za nią, a ona poprowadziła ich do Dzieciątka.

Według legendy, Mędrcy powrócili do swojej krainy. Przyjęli chrzest, gdy jeden z Apostołów przybył tam, by głosić Dobra Nowinę. Wieść niesie, że później Mędrcy zostali biskupami i ponieśli za śmierć męczeńską swą wiarę. Hagiografia średniowieczna natomiast głosi, że relikwie Trzech Królów znajdowały się natomiast Persji, w Savah (Seuva).

Na przełomie XV i XVI wieku w dzień Trzech Króli w kościołach zaczęto święcić kadzidło i kredę. Kredą znaczymy drzwi, piszemy na nich litery K+M+B. Uważa się, że są to pierwsze litery tradycyjnych imion Mędrców. W zasadzie ten skrót to C+M+B – są to pierwsze litery łacińskiej sentencji: Christus mansionem benedicat – (Niech) Chrystus mieszkanie błogosławi.