O spójce i przemocy

„a” sugeruje wynikanie, które wprost ujawnia komentator Biblii Jerozolimskiej: „biedni i maluczcy zostaną wspomożeni kosztem bogatych i możnych”. Natomiast spójka „i” łączy równorzędnie człony zdania i wtedy działania Boga opisywane przez Maryję są niezależne. Bóg nie zjawia się jako Janosik, nie jak ten, kto dopełnia wyrównawczej sprawiedliwości, ale jest tym, dla kogo nie ma rzeczy niemożliwych.

Taki jest Bóg, którego wielbi Anna (1.Sm 2. 1 – 10) – Bóg, dla którego nie ma niemożliwości. Nowość kantyku Maryi w porównaniu z kantykiem Anny warta jest rozmyślań. Na przykład w perspektywie kluczowych form przemocy obecnych w ludzkim świecie.

Istnieje:

– przemoc zamysłu, którym się pysznię: niby mój, a mną włada
– niewolący instynkt władania i służalczości
– zniewalająca świadomość własnych dóbr
– krępująca świadomość własnej słabości.

Bóg, którego wielbi Maryja, zbawia od tych rodzajów przemocy związanej z podstawowymi dynamizmami ludzkiego życia. 

Głodnym, bogatym, uniżonym, wywyższającym się można być i jest się przeróżnie. Te najbardziej fundamentalne struktury mają wspólną właściwość – zawłaszczają wolność. Tak stało się „na początku”, gdy siła pragnienia zawładnęła „niewiastą”, która wyciągnęła rękę po „owoc”. I to trwa. 

Magnificat objawia Boga, który zbawia, bo rozbija to, co niewoli naszego ducha.