Notatki sprzed dwunastu lat (I)

Oznacza to, że nie możemy stać prosto, nie potrafimy nie chwiać się. Brakuje nam odwiecznych prawideł, na których życie nasze wznosiłoby się do góry i utwierdzało. W tym sensie, prawosławna babuszka wykonująca bezbłędnie swój rytuał: pokłony, żegnanie się, przechodzenie od ikony do ikony, zapalanie świeczek – rytuał, który zapewne wyssała z mlekiem matki, a który dla nas jest nieprzenikniony – jest od nas starsza o wiele, wiele pokoleń. Tych, które myśmy zniszczyli, wierząc w moc wiecznej młodości i wiecznego rozpoczynania na nowo.

Sedno nie leży jednak w tym, aby wszystko zniszczyć i rozpocząć od nowa, ale aby nadać sens własnym początkom.

____________________________________

Tytułem wyjaśnienia: Jakiś czas temu grzebiąc w stertach papieru zalegających szuflady biurka znalazłem zeszyt, w którym 12 lat temu zapisywałem różne oderwane myśli. Nie ma tego dużo, większość nie nadaje się do wydobycia z przysłowiowej szuflady, ale niektóre wydają mi się aktualne, Stąd pomysł, aby je co jakiś czas udostępniać.