Nie ma komży – jest przeżycie!

Drugim zjawiskiem jest przeciwstawianie zewnętrznych oznak np. stroju liturgicznego wewnętrznemu przeżyciu osób przyjmujących sakrament. Nawet czasami wprost mówi się jedynie o ważności i skuteczności obrzędu eliminując po drodze wszystko to co stanowi całą „otoczkę”. W drodze eliminacji jako niepotrzebne uznaje się określone postawy, gesty, szaty liturgiczne, a czasami wręcz słowa.

Jako jeden z argumentów podnoszony jest przykład samego Chrystusa, który „przecież zniósł jakiekolwiek prawo”. Wydaje mi się, że jest to próba stworzenia z Jezusa wielkiego reformatora ludzkości i rewolucjonisty. Jezus z Nazaretu jako wzór doskonałego człowieka, który prawo zastąpił miłością. Ta miłość często, w przekonaniu osób, które takie tezy głoszą, przyjmuje formę bardzo doraźną i ogranicza się jedynie do sfery przetrwania oraz zaspokojenia podstawowych potrzeb. Jezus zatem jawi się jako ten, który uwalnia od ucisku silniejszych, karmi głodnych, ratuje jawnogrzesznicę i karci uczniów za niedopuszczenie do Niego dzieci. Jednakże to uproszczona (o ile nieprawdziwa) postać Chrystusa. Jako częsty przykład dla takiego zobrazowania Jezusa służy gest wypędzenia bankierów w świątyni. Przecież Jezus wymyka się schematom, wywraca stoły kupców – istny Rewolucjonista. Zapomina się jednak, że pobudki Chrystusa były głębsze. Jezus nie tyle robi coś przeciwko przyjętym zwyczajom, ale przywraca pewne prawo –  „Mój dom będzie przez wszystkie narody nazywany domem modlitwy”. Zatem Jezus jest Tym, który przywraca porządek i prawo.

Drugi argument to znowu próba „ataku” z Pismem Świętym w dłoni. I tak słychać: „Wiara rodzi się z tego, co się słyszy, a tym co się słyszy jest słowo Chrystusa”, „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”, „Nie każdy, który Mi mówi: „Panie, Panie” etc. Jeżeli jednak rozmawiamy o np. braku komży u kapłana podczas spowiedzi to cytaty powyrywane z kontekstu (sitz im leben) żadnej tezy nie obalą lub nie obronią. Paradoksalnie, mówiąc żartobliwie, każdą wymyśloną bzdurę w ten sposób można popodpierać cytatami z Pisma Świętego. Pismo Święte czyta się z Kościołem i w Kościele. Zatem bzdurą jest usprawiedliwianie jakiegoś nieposłuszeństwa prawu liturgicznemu, które ustalił Kościół z Pismem Świętym w ręku, które przecież zostało napisane przez ludzi Kościoła. Żadna to egzegeza, a jedynie ćwiczenie sprawnościowe kto znajdzie więcej cytatów. Argument o braku ornatu przez Jezusa w czasie Ostatniej Wieczerzy przemilczę.

Wreszcie trzeci argument – niepodważalny dla zwolenników usprawiedliwiania każdego nieposłuszeństwa Kościołowi – serce i klimat. „Najważniejsze jest to co w sercu”, „Po co kielich, ornat itp. kiedy spotykam się z Jezusem!”, „Najważniejsze jest moje uczucie” – grzmią z mocą, której nie powstydziłby się niejeden kaznodzieja na miarę Jana Kapistrana.  Argument jest jednak słaby na tyle na ile z początku chociaż wydaje się rozsądny. Kościół przecież przez wieki wypracował i „obudował” teologicznie wiele zwyczajów np. pod stułę zawsze zakładamy komżę, ponieważ komża oznacza czystość serca i jest odwołaniem do Chrztu. Z drugiej strony jeśli „liczy się klimat” to skąd ten „klimat” pochodzi? Zawsze pochodził on z pewnych gestów, słów, stroju liturgicznego. Jednak mam wrażenie, że znaczenie słowa „klimat” jest różnie pojmowane.

Co zatem robić? Sytuacja i dyskusje są o tyle smutne, że często przeradzają się w personalne wycieczki. Zastanawiające jest także to, że zwolennikami tych trzech sposobów „wytłumaczenia sobie” sytuacji, które są ewidentnym złamaniem prawa, okazują się także księża. Tutaj wcale nie chodzi o przerost formy nad treścią. Nikt nie mówi o tym, że w czasie wojny na polu bitwy lub w momencie wypadku samochodowego ksiądz nie może wyspowiadać, bo nie ma komży. Proste i logiczne. Słuchając jednak argumentów osób broniących rzeczy ewidentnie złych (które wynikają z niewiedzy, niechlujstwa i nie wiem czego jeszcze) można odnieść wrażenie, że mamy stan permanentnej wojny.