Natalia o zmartwychwstaniu

Dużo by opowiadać o tej wspaniałej kobiecie. Dziś podzielę się tylko jednym z dwóch jej zapisków, które wykorzystałem w homilii wielkanocnej. Cytat pochodzi z opracowanej przez Barbarę Judkowiak książki Być poetką życia. Zapiski z lat 1938-1943 (Poznań 2006). Kto ciekaw kontekstu i rozwinięcia tych myśli, niech zajrzy do książki. W homilii przywołałem tylko słowa modlitwy (zapisane tu kursywą), a dopełnieniem było parę innych zdań Błogosławionej.

Jakże to cudownie, Panie, że człowiek może umrzeć! Gdyby tu, na ziemi, zawsze trwał z ograniczonymi możliwościami cielesności, jakże mógłby Cię uwielbić tak, jak pragnie serce, które nie może ogarnąć szczęśliwości idącej z Ciebie. I dobrze rozumiem św. Franciszka z Asyżu czy Wielką Teresę. Ostateczną konsekwencją nasilenia w nich Miłości Bożej była właśnie śmierć. Bo tylko ona daje miłości wymiar pełni – skoro ciało moje nie może znieść Boskiego napięcia uczuć, musi się przepalić, unicestwić tym żarem, aby zaznać mogło szczęścia zmartwychwstania. A myślę o zmartwychwstaniu ciągle i upornie, cieszę się całą nadzieją na to nade wszystko, że skala dynamizmu uczuciowego, którą takie młode, piękne, jaśniejące odblaskiem Boga ciało zniesie, będzie przeogromna i cudowna. Nas, ludzi, zabijają powoli lub nagle wielkie boleści i radości. A tam będzie królestwo najprzedziwniejszej radości, radości nie użycia ani miłości własnej zasyconej, ale najcudowniejszej twórczości, ekstatycznej w jasności celu, pewności osiągnięć, w sensie wiekuistego Dobra.